Μια καλή μέρα

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Μού έχει λείψει μια καλή μέρα. Εδώ και μήνες δεν θυμάμαι μια καλή μέρα. Μια καλή μέρα δεν σημαίνει απαραίτητα λιακάδα και ζέστη. Μια καλή μέρα μπορεί να έχει συννεφιά, να βρέχει ή να χιονίζει, να έχει κρύο και να φυσομανάει. Αλλά μπορεί παρ’ όλα αυτά να είναι μια καλή μέρα. Αν δεν δεις στον δρόμο σου, στο κέντρο της Αθήνας, ανθρώπους κουρνιασμένους σε υπόστεγα, κάτω από χαρτόκουτα και σωρούς από βρόμικες κουβέρτες να μην την παλεύουν. Ή να την παλεύουν με αξιοσημείωτη αν-αισθησία.

Μια κρύα μέρα μπορεί να είναι καλή, αν δεν λυπάσαι να ανάψεις το καλοριφέρ, διά τον φόβο των κοινοχρήστων. Μια παγωμένη μέρα μπορεί να γίνει μια ζεστή καλή μέρα, αν τη γεμίσεις με φίλους, μαζεμένους στο σπίτι, κοντά σ’ ένα τζάκι, ή χωρίς αυτό. Μια μέρα είναι καλή αν δεν σ’ τη σπάσει το τηλεφώνημα της εισπρακτικής εταιρείας για τον απλήρωτο λογαριασμό, το εκκρεμές δάνειο, η ειδοποίηση για τις παλιές κλήσεις, το ραβασάκι της ΑΑΔΕ για τον ΕΝΦΙΑ, τις ρυθμισμένες δόσεις, τα τέλη κυκλοφορίας.

Μια καλή μέρα μπορεί να ξεκινήσει με την χαρούμενη αναγγελία του παιδιού σου «βρήκα δουλειά!». Ή με κάτι πολύ ταπεινότερο, «πληρώθηκα στην ώρα μου», πράγμα σπάνιο κι αυτό. Και μπορεί να είναι η απλώς η μέρα που δεν άκουσες κακό νέο- για φίλο που αρρώστησε, συνάδελφο που τον «τίμησε» ένας καρκίνος, συγγενή που φυτοζωεί περιμένοντας μήνες και χρόνια να βγει η σύνταξή του. Μια μέρα μπορεί να αποδειχθεί καλή απλώς και μόνο αν δεν ακούσεις εξοργιστικές κοτσάνες αναλγησίας και αμετροέπειας από τον θίασο που υποδύεται την κυβέρνηση. Κι οπωσδήποτε καλή θα είναι η μέρα που θα κλείσει χωρίς τον καθημερινό απολογισμό θανάτων, διασωληνώσεων και κρουσμάτων. Μου έχει λείψει μια απλή, καλή μέρα.

πηγή