Κάτι να φάω… Αυτό θέλω …

Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου*

"Έχετε συσσίτιο; Κάτι να φάω. Αυτό θέλω... Σας παρακαλώ βοηθήστε με..."

Όταν ακούς κάτι τέτοιο από ένα συνάνθρωπό σου, που μέχρι χθες ζούσε αξιοπρεπώς, πονάς πολύ περισσότερο με τον πόνο του, και το παίρνεις απόφαση, ότι δεν μπορείς να ζεις σε ένα κόσμο με τόση αδικία και να μην ξεφωνίζεις κάθε στιγμή, κάθε ώρα.

Την περασμένη Παρασκευή έφθασε στο Κοινωνικό ιατρείο Ελληνικού ένας ασθενής μας, πολύ καθώς πρέπει, που δεν μπορούσε να κρύψει, πόσο υποφέρει από την πείνα.

Η υπεύθυνη της βάρδιας προσπάθησε να τον βοηθήσει και του έδωσε τις διευθύνσεις με τα συσσίτια στην περιοχή του καθώς και μερικά κουτιά γάλα. Την ευχαρίστησε ενώ δεν μπορούσε να κρύψει τη βαθιά απόγνωση στα χέρια του, που κυριολεκτικά δεν ήξερε, τι να τα κάνει.

Μια συνεθελόντρια του πρόσφερε μια τυρόπιτα, που είχε για το μεσημεριανό της. Της είπε τόσες φορές ευχαριστώ και άρχισε να την τρώει τόσο γρήγορα λες και φοβόταν, ότι κάποιος θα του την αρπάξει από το χέρι.

Όταν έφευγε την είδε που καθόταν στο παγκάκι και μέχρι τα χέρια που δεν της φίλησε για να την ευχαριστήσει ξανά και ξανά.

«Μα δεν έκανα τίποτα κύριε. Με κάνετε και νοιώθω πάρα πολύ άσχημα» του είπε εκείνη και αντί άλλης απάντηση εκείνος άρχισε να την εξιστορεί τη ζωή του.

«Μα τι λέτε. Κάνατε κάτι πολύ σπουδαίο. Εγώ δεν ήμουν πάντα σε αυτή την κατάσταση που με βλέπετε τώρα. ‘Ήμουν διευθυντής στην τράπεζα κι όταν μας έδιωξαν βρέθηκα σε δεινή θέση. Είχαν πάρει ένα δάνειο οι γονείς μου για να αποκτήσουν ένα σπίτι. Έτσι, έδωσα όλη την αποζημίωσή, που δεν επαρκούσε και μου πήραν και το σπίτι. Πέθαναν και οι δικοί μου και είμαι ολομόναχος στον κόσμο. Και πάλι σας ευχαριστώ… Στο μεταξύ αρρώστησα από τις στενοχώριες και ποιος ξέρει, αν θα βρω δουλειά» είπε και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Συνειρμικά ανέτρεξα στη ρήση του Ζαν Πολ Σαρτρ:

«Εάν δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα μάτια σας για να βλέπετε, τότε θα τα χρησιμοποιήσετε για να κλάψετε...»

Μια άλλη εθελόντρια προσφέρθηκε να τον βοηθήσει.Του έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου της και, και του είπε, αν μπορεί να κατεβαίνει δύο φορές την εβδομάδα στο Ελληνικό, να του δίνει πίτες από το μαγαζί της φίλης της, που ξεχειλίζει αγάπη για τους αναξιοπαθούντες

Δέχθηκε με ευγνωμοσύνη την προσφορά της και πήρε το δρόμο της επιστροφής με σκυμμένο το κεφάλι.

Η οικονομική κρίση για την ελληνική κοινωνία είναι επώδυνη και καταστροφική και είναι πολύ δύσκολο να βγάλει τους καλοβολεμένους από τον λήθαργό τους και να τους φέρεις πρόσωπο με πρόσωπο με τις πικρές αλήθειες...

«Κι' εγώ συντρόφια μου ονειρεύομαι ένα τραγούδι για την πολιτεία μας - ένα τραγούδι να ναι σαν σπίτι για τους άστεγους να ναι σαν το ψωμί για τους πεινασμένους να ναι σαν τη λευτεριά για τους φυλακισμένους σαν το δίκιο για τους αδικημένους ...»

(Γιάννης Ρίτσος)

*Η Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου είναι δημοσιογράφος

πηγή

Lemmy