Oruc Reis: Άρνηση, έξωθεν εντολές και αυταπάτες

Του Θέμη Τζήμα

Το πρόβλημα με την προπαγάνδα είναι ότι συχνά καταντά αφόρητη ανοησία. Εδώ και καιρό έχουμε σε αφθονία και την πρώτη και τη δεύτερη.

Πώς αλλιώς να σχολιάσει κανείς ατάκες του στυλ “ο Ερντογάν προσβάλλει την Μέρκελ”, που ακούγονται από το (εμφανώς αμήχανο αν όχι κεκαλυμμένα πανικόβλητο) πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο, μετά τη νέα έξοδο του Oruc Reis, στα 6,5 ν.μ. από το Καστελόριζο; 

Τι να πει κανείς για τον ίδιο γύρο τηλεφωνημάτων του Έλληνα πρωθυπουργού, στους ίδιους αξιωματούχους της Ε.Ε., που εκδίδουν τις ίδιες ανακοινώσεις με το προηγούμενο διάστημα, ενώ κατά τα λοιπά ασχολούνται με τη Λευκορωσία, τη Μοζαμβίκη, τη Νικαράγουα και διαφόρους άλλους εξωτικούς προορισμούς της υποτιθέμενης κοινής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής; 

Τι να σχολιάσουμε για τις γελοιότητες περί δήθεν κυρώσεων της Ε.Ε. προς την Τουρκία, όταν ξέρουμε ότι με τις κυρώσεις για τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ δεν ασχολούνται ούτε καν αυτοί που τις έχουν υποστεί; 

Πώς να αντιμετωπίσει κανείς την άρνηση σύγκλησης συμβουλίου πολιτικών αρχηγών και ΚΥΣΕΑ και μάλιστα στον χώρο που προορίζεται για να συνεδριάζει αυτό το όργανο; 

Η Τουρκία δημιουργεί τετελεσμένα κάνοντας σουρωτήρι την ελληνική υφαλοκρηπίδα και φτάνοντας στα κουτσουρεμένα, λόγω τουρκικού casus belli, χωρικά μας ύδατα, λίγες ημέρες μετά τις θριαμβολογίες περί της επίσκεψης Πομπέο και τους χαριεντισμούς του Δένδια για το μουστάκι του Τσαβούσογλου. 

Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο βρίσκεται σε φάση άρνησης και αυταπατών, λόγω της εμμονής του να ακολουθεί “άνωθεν” και “έξωθεν” εντολές. 

Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να είναι η δεδομένη σύμμαχος και να πάψει να διεκδικεί αποκλιμάκωση. 

Φαίνεται πλέον ότι ο Πομπέο, όταν ήρθε στην Ελλάδα γνώριζε τις τουρκικές προθέσεις. Είχαμε γράψει από τότε ότι η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, ενόψει και της τουρκικής πίεσης στη Ρωσία διά του Καυκάσου και της επίθεσης στο Αρτσάχ στόχευε να πειθαρχήσει την Ελλάδα (ακόμα περισσότερο) στον αντιρωσικό και αντικινεζικό σχεδιασμό των ΗΠΑ και επομένως στην ατζέντα της Τουρκίας. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ αναλίσκονται σε δηλώσεις (μέχρι τώρα ούτε αυτές υπάρχουν βεβαίως) ανάβει πράσινο φως στην τουρκική επιθετικότητα. 

Ακόμα και η επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών μόνο στην Κύπρο και στην Ελλάδα δεν αποτελεί επιβράβευση των δύο κρατών αλλά παράγοντα πίεσης. Αν θέλει να πιέσει την Τουρκία η Γερμανία μπορεί να μην της πουλήσει τα υποβρύχια και να χτυπήσει τον τραπεζικό της κλάδο. Οι επισκέψεις σε Κύπρο και στην Ελλάδα, χωρίς τις παραπάνω κινήσεις, συνοδεύονται από φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και από διόλου φιλικές παραινέσεις για διαπραγματεύσεις πάνω στην τουρκική ατζέντα. 

Το κυριότερο: ο Ερντογάν προωθεί συστηματικά το νέο-οθωμανικό σχέδιο της αλλαγής του χάρτη της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου αξιοποιώντας τις αντιθέσεις ΗΠΑ και Ρωσίας. Τα σχέδια αυτά δεν εμποδίζονται παρά μόνο αν εκείνος που τα προωθεί ηττηθεί ή φοβηθεί ότι θα ηττηθεί. Προφανές είναι και ότι στο δεύτερο σκέλος αποτυγχάνουμε και ότι χωρίς στρατιωτική απάντηση δεν γίνεται να προστατευθεί κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα. Ο κατευνασμός και η ξενοκρατία αποτελούν τους ταχύτερους δρόμους προς την ήττα. 

Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να είναι η δεδομένη σύμμαχος και να πάψει να διεκδικεί αποκλιμάκωση. 

Η Ελλάδα οφείλει να αναπτύξει “ανατολική πολιτική” περίσφιξης της Τουρκίας και να διεκδικήσει σεβασμό των δικαιωμάτων και της κυριαρχίας της πρώτα και κύρια με τις ένοπλες δυνάμεις της, όπως κάνει κάθε σοβαρό κράτος. Υπάρχουν τρόποι να σταματήσει να ετεροκαθορίζεται από την Τουρκία ως προς τις κινήσεις της: για παράδειγμα η επέκταση των χωρικών της υδάτων τμηματικά και στο Αιγαίο, αρχίζοντας από το Καστελόριζο. Η προώθηση στρατηγικής σχέσης με τη Ρωσία, ξεκινώντας από μια αποστολή Δένδια στη Μόσχα, όπως επίσης και αντίστοιχες αποστολές στο Γερεβάν, στην Τεχεράνη και στη Δαμασκό. 

Θυμάται άραγε κανείς σήμερα την αποστολή Παπούλια στη Σόφια και την στάση του πατρός Άσαντ κατά την κρίση του ’87 – η οποία παρεμπιπτόντως ήταν πολύ ηπιότερη σε σχέση με τα σημερινά; 

Θυμάται ο ΣΥΡΙΖΑ το “βυθίσατε το Χόρα” ως στάση αντιπολίτευσης που εκφράζει το λαϊκό αίσθημα και συμβάλλει στην πολιτική της χώρας; 

Πρέπει να τα θυμηθούμε όπως επίσης και πώς χάσαμε την μισή Κύπρο, πριν να “κλαίμε” πάνω σε ένα χαμένο Καστελόριζο.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

via