Το παρακμάζον σώμα

Την κοιτούσα για ώρα. Βήματα μικρά, σώμα γυρτό, ανάσα κομμένη. Ο χρόνος φάνταζε να κυλά πιο αργά στη δική της εκδοχή της πραγματικότητας. Οι κινήσεις νωχελικές, βαριές. Σαν κάτι να την κρατούσε πίσω. Η ίδια της η ζωή. Τα χρόνια που έζησε. Το σώμα της το παρακμάζον.

Κάθε βήμα και ένα κατόρθωμα, κάθε ανάσα και ένας άθλος. Το πέρασμα του χρόνου φανερό, στο πρόσωπο, τα χέρια, τον κορμό. Ένας οργανισμός που φθίνει μέρα με τη μέρα και οδηγείται στο τέλος του. Και που σε όλη αυτή τη διαδικασία παρακολουθεί τα στάδια της φθοράς, βιώνει τις συνέπειες και υποφέρει.

Θα πει κανείς έτσι είναι η ζωή. Ο κύκλος που κάνουμε στον κόσμο. Ο κάθε άνθρωπος όταν ξεκινά τον κύκλο της ζωής του αλλά και όταν τον ολοκληρώνει είναι εξαρτημένος από το περιβάλλον του, βρίσκεται στο έλεος των αδυναμιών της ηλικιακής φάσης που περνά. Έχουμε φτιαχτεί για να επιτελούμε έναν κύκλο. Να οδηγούμαστε προς τη σήψη. Το σώμα, οι ικανότητες, οι δυνάμεις μας. Σαν δεδομένα πάνω σε μια μαθηματική καμπύλη, από το μηδέν φτάνουμε στο πικ μας και από κει συνεχίζουμε με φθίνουσα πορεία μέχρι να σβήσουμε τελείως, να χαθούμε στο άπειρο. Όλα κάνουν τον κύκλο τους.

Αυτό είναι ομορφιά; Αρμονία, ισορροπία; Όταν βλέπεις ένα ρωμαλέο σώμα να μετατρέπεται σε κάτι εύθραυστο, όταν η αδυναμία διαδέχεται τη δύναμη;

Νιώθω πόσο ανήμποροι είμαστε, έρμαια της θνητότητάς μας. Παρασυρόμενοι σε μια δίνη απώλειας των κεκτημένων μας. Πλασμένοι να βιώσουμε τη διαδικασία διαμόρφωσής μας και στο τέλος να χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Παγιδευμένοι σε μια βάναυση προδιαγεγραμμένη πορεία που συνθλίβει την αξιοπρέπεια, τις δυνάμεις, τις αντοχές, το είναι μας.

Και τότε σκέφτομαι πως ίσως αυτό είναι το τίμημα της ωριμότητας και της σοφίας. Υιοθετούμε τη βραδύτητα προετοιμαζόμενοι για το τέλος. Σαν ένα εκκρεμές που επιβραδύνει λίγο πριν φτάσει στο σημείο μηδέν. Το τέλος και την αφετηρία μαζί. Είναι η φύση η ίδια. Η πορεία των ζωντανών οργανισμών.

Παρά την κούραση, τον πόνο, βλέπω σε κάποιους να αναδύεται η σοφία τους. Έχουν κάτι λαμπερό γύρω τους να σου θυμίζει πως το πέρασμα από τη νεότητα προς το γήρας φέρει και όμορφες πτυχές. Ίσως θα ακούσεις να σου λένε πως το δεύτερο μισό της ζωής τους ήταν πιο σημαντικό, ήταν τότε που έλαβαν τους καρπούς των κόπων τους. Μπορεί οι σωματικές δυνάμεις να μειώθηκαν, αλλά τα εσωτερικά και ψυχικά χαρίσματα αυξήθηκαν.

Όλος ο κόσμος ανοίγεται μπροστά μας και προσπαθούμε να εισπνεύσουμε κάθε κομμάτι του. Όλη η ζωή μας είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης, δημιουργίας. Όλες οι αναμνήσεις που κλείνουμε μέσα μας, όλα τα συναισθήματα, τα βιώματα που μας καθόρισαν, το αίσθημα πληρότητας του τέλους και η συνειδητοποίηση της μεγαλοσύνης και της μικρότητας μας μπροστά στο όλο.

Ίσως το κουρασμένο σώμα μας, το φορτωμένο με όλη την εμπειρία της ζωής, που φυλλοροεί με το πέρασμα του χρόνου, να είναι το τίμημα. Το τίμημα της γνώσης, της σοφίας, της ολοκλήρωσης. Του ταξιδιού που λέγεται ζωή.

Χαρά Κουλοπούλου

Φωτογραφία: Πηγή Photographize

πηγή