«ΟΤΙ ΤΟΥ ΦΑΝΕΙ ΤΟΥ ΛΟΛΟΣΤΕΦΑΝΗ» Ή «ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ Ο ΒΛΑΧΟΣ»;;;

Η πρόσφατη συνέντευξη Τσίπρα στον Χατζηνικολάου και συγκεκριμένα στο δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού Antenna πραγματοποιήθηκε μόλις λίγες ημέρες μετά από την συνέντευξη, που έδωσε στην εφημερίδα Wall Street Journal και στην οποία δεν δίστασε, φυσικά καθ’ υπόδειξιν, να συμμορφωθεί και να δεχθεί την «πατρότητα» όλων ανεξαιρέτως των μνημονίων.

Η πρώτη συνέντευξη απευθύνεται, κυρίως, στο «εξωτερικό», αποτελεί πρώτα απ’ όλα την έσχατη δήλωση πλήρους υποταγής, αφού όπως είπαμε διεκδικεί και αναλαμβάνει την πατρότητα όλων των μνημονίων, που ονομάζονται πλέον πακέτα σωτηρίας. Ο Τσίπρας, δηλαδή, όχι μόνο δεν κάνει πια τον «δύσκολο», όσον αφορά την αποδοχή της λεγόμενης ιδιοκτησίας τού τρέχοντος μνημονίου, αλλά ανοιχτά, δημόσια, αυτοανακηρύσσεται «πατέρας» κάθε μνημονίου, που έχει προηγηθεί. Ομολογεί, τελικά, και όπως φαίνεται την καταλληλότερη στιγμή ότι και τότε δούλευε για αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

Η δεύτερη συνέντευξη έρχεται να συμπληρώσει την πρώτη, απευθύνεται κυρίως στο «εσωτερικό», ενώ η επιλογή να δοθεί στον Χατζηνικολάου έρχεται να επιβεβαιώσει τις σχέσεις, που έχουν κτιστεί με τα νέα τζάκια των εκδοτών και μάλιστα εκείνων, που φαίνονται διατεθειμένοι, αλλά και ικανοί να προχωρήσουν το αφήγημα της λειτουργικής συγχώνευσης αριστεράς-δεξιάς. Ένα αφήγημα που ήδη μετράει δεκαετίες πίσω με ορόσημο, βέβαια, την συγκυβέρνηση του ’89.

Σ’ αυτήν, λοιπόν, την δεύτερη συνέντευξη ο Τσίπρας εμφανίζεται σαν ένας ταλαντούχος αυλοκόλακας, χαρακτηρίζει «σοβαρό και σεβαστό τον Σόιμπλε», ενώ όταν ερωτάται αν μετανιώνει για όσα παλαιότερα δήλωνε για την Μέρκελ, απαντά ότι «τότε ορθώς πίστευα ότι έπρεπε να κάνει πίσω από την πολιτική της, που έβαζε στον “γύψο” την Ελλάδα. Σε πολιτικό επίπεδο είχα δίκιο, αλλά τώρα που την γνώρισα προσωπικά είδα ότι είναι μια πολιτικός που έχει συναίσθηση της ευθύνης και παρότι είναι στο κεντροδεξιό κόμμα ανοιχτόμυαλη, όπως φάνηκε από την στάση της για το Προσφυγικό».

Εδώ πρέπει να ομολογήσουμε ότι πραγματικά παρ’ ότι φαίνεται να έχουμε εξαντλήσει τα κοσμητικά επίθετα για τον Τσίπρα η διάθεση μας συνεχώς ανανεώνεται. Γιατί απέναντί μας έχουμε ένα «φαινόμενο», που ακόμη και η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει.

Ο υπέρτατος τσαρλατάνος, με δυο λόγια ισχυρίστηκε ότι «ορθώς πίστευε» ότι η Μέρκελ «έπρεπε να κάνει πίσω από την πολιτική της, που έβαζε στον «γύψο» την Ελλάδα» και ότι σε «πολιτικό επίπεδο» είχε δίκιο, αλλά τώρα που την γνώρισε προσωπικά είδε το φως το αληθινό και το επουράνιο και «κατάλαβε» ότι «είναι μια πολιτικός που έχει συναίσθηση της ευθύνης».

Στύψαμε στην κυριολεξία το μυαλό μας για να ξεκαθαρίσουμε αυτόν τον «γρίφο»: αφού τότε ο Τσίπρας «ορθώς πίστευε» ότι η κυρά Μέρκελε έπρεπε να κάνει πίσω από την πολιτική της, πως γίνεται, όταν την γνώρισε από κοντά να κατάλαβε ότι παρ’ όλα αυτά «είναι μια πολιτικός που έχει την συναίσθηση της ευθύνης»; Μήπως τον πήρε στα γόνατά της και του έκανε νταχτιρντί και έτσι την συμπάθησε; Μήπως ο Τσίπρας «τρελάθηκε», μήπως έχει σαλτάρει κανονικά, μήπως «τραβάει κορδέλα»;

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο Τσίπρας, απλώς, πουλάει «τρέλα», είναι ένας κοινός «παπατζής», του οποίου παρ’ ότι η μπογιά πλέον δεν περνάει, στέκεται εκεί που στέκεται μόνο και μόνο, γιατί αυτό έχουν επιλέξει για την ώρα τα μεγάλα αφεντικά. Η περίοδος του «παπατζή» Τσίπρα είναι όχι μόνο χρήσιμη, αλλά και απαραίτητη για την επιβολή, αλλά και την διατήρηση της περιβόητης κοινωνικής ομαλότητας.

«Τα μέτρα που έρχονται είναι το εξιτήριο από τα μνημόνια», ισχυρίστηκε στην ίδια συνέντευξη προσθέτοντας ότι «η χώρα αναβαθμίζεται γεωπολιτικά και οικονομικά» ότι «είναι πόλος σταθερότητας».

Παρ’ ότι λοιπόν η «εξίσωση» είναι πράγματι δύσκολο να λυθεί, εμείς τα καταφέραμε. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Ο Τσίπρας δεν έχει πρόβλημα να λέει στον οποιοδήποτε αυτό, που θέλει να ακούσει. Κάνει τον κόκορα και αμέσως μετά κάνει την πάπια, κάνει το λιοντάρι και στο επόμενο λεπτό μεταμορφώνεται σε κότα, καμώνεται τον Κάστρο των Βαλκανίων και την επόμενη στιγμή φανερώνει τον πραγματικό του εαυτό, δηλαδή το πιστότερο δουλικό των μεγάλων αφεντάδων.

Ο Graham Green είχε πει κάποτε ότι «Σ’ έναν τρελό κόσμο, πάντα φαίνεται απλούστερο να υπακούς».

Τι μένει λοιπόν απ’ όλα αυτά; Στο τέλος μένει η υποταγή, η υπακοή, και η απόλυτη πειθαρχία. Αυτά προτάσσει το καθεστώς Τσίπρα, αυτά απαιτεί, αυτά διαφημίζει με τον καλύτερο τρόπο, αλλά και με κάθε τρόπο…

Λ.
https://anarchypress.wordpress.com/2017/04/29/%ce%bf%cf%84%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bb%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%b7-%ce%ae-%ce%b5%ce%b9%ce%bd/