Μια φέτα με μέλι...

Βρήκα αυτά που αξίζουν στη ζωή μια μέρα που σκηνοθετούσα τον θάνατο μου.
Ψαγμένο ακούγεται και μελοδραματικό το ξέρω αλλά δεν έχει τη σημασία που του αποδίδετε. Κάποτε λοιπόν που ο διάολος μου έβαζε τόσες τρικλοποδιές που πλέον τα ποδάρια μου δεν προλάβαιναν να με ρίχνουν κάτω, αποφάσισα να αρχίζω να φαντάζομαι το πως θα ήταν να την έκανα από εδώ.

Και άρχιζα να βαυκαλίζω το τσερβέλο μου με διάφορα ευφάνταστα σενάρια και να χαίρομαι που πρόκειται να ταξιδέψω με ελευθέρας. Και κάπου εκεί άρχισα να με ρωτάω τι θα ήταν αυτά που θα ήθελα να προκάμω πριν το ταξίδι αυτό.

Και άρχισα τότε να γεμίζω τη βαλίτσα με μουσικές, με γυναίκες, με φαντασία, με βιβλία, πολλά βιβλία, καλά βιβλία που θα διάβαζα με χαρά ακόμα και μετά τον θάνατο μου.

Και η βαλίτσα γέμιζε και μέσα της έβαζα και φίλους οι οποίοι αν και λίγοι, ωστόσο έπιαναν ένα πολύ μεγάλο της μέρος. Μετά άρχιζα να βάζω και παιδιά και η βαλίτσα έδειχνε να μη μπορεί να κλείσει.

Έβαζα τα γέλια μέσα, έβαζα τα κλάματα στρίμωχνα τις παραξενιές αυτών που αγαπώ και συνέχιζα για ώρα πολύ να προσπαθώ να γεμίσω την βαλίτσα με οτιδήποτε ανάβει ένα σπινθήρα στους λαβυρίνθους του εγκεφάλου μου.

Και τέλος πάντων να μη τα πολυλογώ και βαρύνετε μεσοβδόμαδα η βαλίτσα αυτή γέμισε τόσο πολύ που ποτέ της δεν μπόρεσε να κλείσει και αυτό ήταν το καθοριστικό γεγονός να αφήσω για άλλη ώρα τα υπερατλαντικά ταξίδια εν καιρώ κρίσης.

Εδώ θα έμενα και θα το πάλευα. Όσο υπάρχει μια φέτα με μέλι πάνω της να σε περιμένει τα βράδια ποιος λογαριάζει το οτιδήποτε άλλο;

Φίλιππος Γαλιάσος

anemosantistasis