Γιώργος Δουατζής - Η αντάρα

 

Κυλίστηκα στα σύννεφα να πάρω λίγο από το χρώμα του σούρουπου, κρέμασα τα ομορφότερα όνειρα στους τοίχους μου κι έσπασα όλους τους καθρέφτες.
Τέλος, με βρήκαν σκυμμένο, να κοιτάζω το τρεμάμενο είδωλό μου, να ψάχνω την εικόνα μου στην επιφάνεια της μικρής λίμνης, που θα μπορούσε να δείξει το αληθινό μου πρόσωπο μόνο στην απόλυτη γαλήνη

Αλλά, ο βοριάς ήταν μόνιμα ανταριασμένος, σαν τη δίψα για το δίκιο στα μάτια των ανθρώπων.

 http://staxtes.com/2003/?p=7682