Ένας νέος μπαμπούλας πρέπει να δημιουργηθεί

Τεχνητή πόλωση και εθνομηδενισμός απέναντι στον "εθνικισμό", η συνταγή του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογών.  Έχοντας ήδη μπει σε άτυπη προεκλογική περίοδο, με το πιθανότερο σενάριο να θέλει να διεξάγονται τριπλές εκλογές στη χώρα τον Μάιο του 2019, (εφόσον το εγκρίνουν και οι δανειστές)
κλιμακώνεται σιγά-σιγά και η απαραίτητη όσο και ζητούμενη κάθε φορά πόλωση στο εκλογικό σώμα, ως εργαλείο που χαράζει και ενσταλάζει με διχαστικό τρόπο στην κοινωνία την "κυρίαρχη" όσο και εν πολλοίς πλαστή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους διεκδικητές της εξουσίας.

Αν στη Μεταπολίτευση η αντιπαράθεση ανάμεσα στην πρόοδο που εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ προς τη φιλελεύθερη συντήρηση που εκφραζόταν από τη Ν.Δ., συντηρούσε μια σχετική πόλωση ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά γενικά, από το 2010 και μετά με την εισαγωγή σε καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων τα πράγματα άλλαξαν και η παλιά χρήσιμη διαχωριστική γραμμή για τη διατήρηση του πολιτικού συστήματος όπως υπήρχε, κατέρρευσε.

Η κυβερνητική συμμαχία Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατικής Αριστεράς και η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση στο πολιτικό προσκήνιο, επαναοριοθέτησε το κλίμα πόλωσης ανάμεσα στο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, με αποκορύφωμα την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015. Από εκεί και μετά και δεδομένης της πλήρους νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης και ενσωμάτωσης του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο, οδεύοντας προς τις εκλογές, η ζητούμενη και απαραίτητη πόλωση οικοδομείται επάνω στους προσφερόμενους νέους όρους που διαμορφώνει προς όφελός του το ίδιο το πολιτικό σύστημα με αιχμή του δόρατος τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η «τέχνη» του ΣΥΡΙΖΑ

Είναι γεγονός, πως το μόνο στοιχείο που θα μπορούσε κανείς να αποδώσει εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ικανότητά του να ακροβατεί τόσο έντεχνα στην παραποίηση της πραγματικότητας κι αυτό να το επικοινωνεί με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι ενώ από τη μία μεριά έσπρωξε τη χώρα ενσυνείδητα και κυριολεκτικά στον γκρεμό με το τρίτο μνημόνιο, από την άλλη πλασαριζόταν ως αντιμνημονιακός και εκβιαζόμενος. Ενώ εφάρμοζε κατ’ εντολή των δανειστών κάθε καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική, από την άλλη ανήγαγε τα ψιχία ελεημοσύνης και τη συντήρηση της φτώχειας σε αριστερή κοινωνική πολιτική. Ενώ δημιουργούσε απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους χιλιάδες μετανάστες που εισέρχονταν στη χώρα, από την άλλη επαίρονταν και επαίρεται για την αλληλεγγύη στους απελπισμένους.

Η επικείμενη προσπάθεια πόλωσης δεν πρέπει και δεν μπορεί να περάσει. Θα είναι μια απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας του κομματικού εξαμβλώματος της ενσωματωμένης σε αλλότρια συμφέροντα Αριστεράς καθώς και μια παράταση του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, που στην προσπάθεια αποτροπής της κατάρρευσής του, γίνεται διπλά επικίνδυνο

Στο αποκορύφωμα της γκαιμπελικού είδους προπαγάνδας του, καμαρώνει και διαλαλεί την έξοδο από τα μνημόνια, ενώ περισσότερο από ποτέ η χώρα βρίσκεται σε μόνιμο καθεστώς οικονομικής κατοχής κι επιτροπείας, εκποίησης και ρευστοποίησης δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, το νέο γεωπολιτικό μνημόνιο που δίνει γη και ύδωρ στα συμφέροντα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, βάζοντας στην ατζέντα της κατάρρευσης και έναν πιθανότατο εδαφικό διαμελισμό, παρουσιάζεται ως υψηλή πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που προφυλάσσει τα συμφέροντα των πολιτών και της χώρας, καθιστώντας την πυρήνα σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Η υποτέλεια ξεπέρασε μέχρι και το καθεστώς Πιουριφόι.

Αν όλα τα παραπάνω σχεδιάζονται και στοχεύουν το κομματικό ακροατήριο και τους αφελείς για να αποτελέσουν μια σχετική σανίδα σωτηρίας στον ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές, σίγουρα δεν φτάνουν ούτε δημιουργούν το απαραίτητο κλίμα πόλωσης. Τι άλλο μένει στον κ. Τσίπρα και το κόμμα του; Ένας νέος μπαμπούλας πρέπει να δημιουργηθεί. Και το φόβητρο της άκρας Δεξιάς και του αναδυόμενου φασισμού αποτελεί εξαιρετικό χαρτί στη διαμόρφωση της ατζέντας για μια νέα και άκρως επικίνδυνη πόλωση στην κοινωνία.

Το τυράκι της πόλωσης

Με κύρια αιχμή το ανοιχτό ζήτημα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, της Τουρκίας που απειλεί κι επιβουλεύεται Αιγαίο, Κύπρο και Θράκη, ακόμα και η πρόσφατη όξυνση στις σχέσεις με την Αλβανία, δημιουργούν τις πλέον κατάλληλες συνθήκες για να στηθεί το κόλπο της πόλωσης που θέλει την αναβίωση του εθνικισμού και της άκρας Δεξιάς ως αντίπαλο δέος στη «σόφρωνα» ευρωατλαντική και ψευτοδιεθνιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Το θέμα για την ηγεσία βέβαια, δεν είναι ιδεολογικό. Αυτό αφορά τον σκληρό κομματικό πυρήνα του 4% και τον εκ πεποιθήσεως εθνομηδενιστικό χαρακτήρα του. Το θέμα είναι η νομή της εξουσίας και η εξόντωση του βασικού αντίπαλου με το δυνατότερο χτύπημα που μπορεί να δεχθεί. Και μπρος σε αυτό, δεν θα διστάσουν να επιβάλλουν στην κοινωνία τον διχασμό στην πιο ακραία του μορφή, καταδείχνοντας την Ακροδεξιά και τον εθνικισμό ως έναν από τους κύριους κινδύνους.

Αν και η Ν.Δ. πληρεί κάποιες από τις προϋποθέσεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν πτέρυγές της σκληρή ή άκρα Δεξιά, αφού διατηρεί στη δύναμή της προσωπικότητες σαν τον Βορίδη και τον Άδωνι Γεωργιάδη, το δυστύχημα είναι ότι η δυναμική αυτής της ατζέντας πόλωσης προχωρά πολύ παραπάνω. Προχωρά σε κάθε αντιστασιακή-αντισυστημική φωνή που βάζει επί τάπητος και στον δημόσιο διάλογο τις αδιαμφισβήτητες πλέον εθνικές εκχωρήσεις και ήττες που έρχονται, στοχοποιώντας έτσι την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Τα γεγονότα με τα 2 ογκώδη συλλαλητήρια για το Σκοπιανό, αλλά και όπου εγείρονται ζητήματα με αφορμή εθνικά ζητήματα, η κυβέρνηση τρέχει να ανακαλύψει εθνικιστές, ακροδεξιούς και φασίστες. Ακόμα και η τάση που θέλει να θέτει κοινωνικό ζήτημα ρατσισμού και εκφασισμού της κοινωνίας, ενισχύει στην κατεύθυνση του διχασμού και της πόλωσης.

Εξαιρετικός σύμμαχος σε αυτή τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο λαός μας, αλλά οι κάθε λογής οργανωμένες εκφάνσεις της πατριδοκαπηλείας και της εθνικοφροσύνης της φουστανέλας, που βρίσκουν εύφορο έδαφος πάνω στην εθνομηδενιστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στρώνοντας το χαλί για την επένδυση στην πόλωση. Επίσης σύμμαχος σε αυτή την κατεύθυνση στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ είναι και η στάση του ευρωιερατείου και της υπερεθνικής Ε.Ε. ευρύτερα, που στοχοποιούν με τη σειρά τους τις ευρωσκεπτικιστικές και γενικά τις αντισυστημικές φωνές εντός της και ανά τον πλανήτη.

Όλα αυτά βέβαια σχεδιάζονται και καταστρώνονται στα αρρωστημένα μυαλά όλων αυτών που κρύβουν επιμελώς το φάντασμα του τερατώδους κτήνους. Γιατί ο φασισμός είναι εδώ κι εκφράζεται ακριβώς από αυτούς που ομνύουν στο όνομα της «Ευρώπης των λαών», της παγκόσμιας ειρήνης, της ασφάλειας και της δημοκρατίας. Να ποιος είναι ο φασισμός. Μας θέλει δούλους στις αγορές και το δυσβάστακτο χρέος, υποτελείς και διαμελισμένους στη μπότα της δύναμης των ισχυρών, μας θέλει υπό εκσυγχρονισμένη και ιδιότυπη κατοχή στον ολοκληρωτισμό της Ε.Ε.

Γι’ αυτό και η επικείμενη προσπάθεια πόλωσης δεν πρέπει και δεν μπορεί να περάσει. Θα είναι μια απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας του κομματικού εξαμβλώματος της ενσωματωμένης σε αλλότρια συμφέροντα Αριστεράς καθώς και μια παράταση του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, που στην προσπάθεια αποτροπής της κατάρρευσής του, γίνεται διπλά επικίνδυνο.

Του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Πηγή: e-dromos.gr