Είμαστε οι δύο μας στο ενυδρείο μας

Αφροδίτη Τζιαντζή

Όταν έκλεισαν τα καταστήματα εστίασης έγραψα ευφυολογώντας (τρομάρα μου) ότι πρέπει να απαγορευτούν στίχοι, όπως το «Μες στην υπόγεια την ταβέρνα», καθώς προτρέπουν σε παράβαση των υγειονομικών μέτρων. Αδιάβαστο πήγε το σχολιάκι. Ίσως γιατί αν μετρήσουμε τι απαγορεύεται, πρέπει το μισό ρεπερτόριο του πενταγράμμου να τεθεί εκτός νόμου. Έχουμε και λέμε: «Η πλατεία ήταν γεμάτη». Απαράδεκτο. Να εκκενωθεί άμεσα και να συλληφθούν όσοι τη γεμίζουν, ακόμα και αν είναι εννιά φεμινίστριες. «Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς». Ακόμα χειρότερο, αφού άνω των τριών είναι συνωστισμός, εκτός και αν είναι διμοιρίες ΜΑΤ ή ο Μητσοτάκης με άλλους πέντε στην Πάρνηθα.

Όμως ο σπόρος της αμφισβήτησης φυτρώνει και στο δημοτικό τραγούδι. «Κόκκιν' αχείλι φίλησα, κι έβαψε το δικό μου». Αυτό κι αν πρέπει να καεί στο πυρ το εξώτερο. Εκείνη βάφει τα χείλη της, άρα κυκλοφορεί χωρίς μάσκα. Ο άλλος τα φιλά παραβιάζοντας κάθε κανόνα προφύλαξης. Να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να μην ξαναβγεί.

Ευτυχώς υπάρχουν τραγούδια που αξίζει να ξαναθυμηθούμε, γιατί ταιριάζουν με το κλίμα της εποχής: «Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς», «Είμαστε οι δύο μας στο ενυδρείο μας ευτυχισμένοι», «Είμαι φτωχός, κουρασμένος σκυφτός ανθρωπάκος». Κι αν ξεμείνουμε, υπάρχουν πάντα τα εμβατήρια που γαλούχησαν τους εθνικόφρονες υπηκόους της Ελλάδος - Ελλήνων - Χριστιανών. Ρετρό μεν, επίκαιρα δε.

ΥΓ. Μη με κατατάξετε στους συνωμοσιολόγους, αρνητές του κορονοϊού ή ό,τι άλλο. Καμία σχέση. Ανήκω στα εκατομμύρια του πληθυσμού που τηρούν τα μέτρα, αλλά ασφυκτιούν. Όχι μόνο με τον παρατεταμένο εγκλεισμό, όσο με τον ολοκληρωτισμό που εδραιώνεται ως δήθεν νέα κανονικότητα. Οι αριθμοί των θυμάτων είναι τραγικοί και τρομακτικοί. Εξίσου τρομακτική είναι η σιγή νεκροταφείου που επιχειρείται να επιβληθεί στην κοινωνία, στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας.

πηγή