Πόσοι θα τολμούσαν;

Χριστίνα Κοψίνη

Μόνο αυτοί κυκλοφορούν τα βράδια στο κέντρο της Αθήνας. Σταματημένοι στα φανάρια. Δυο δυο, τρεις τρεις. Με τις μηχανές τους να στοιχίζονται στις έρημες διαβάσεις έως ότου ανάψει πράσινο. Κι ας μην υπάρχει ούτε ένας πεζός. Γιατί ποιος τρελός βολτάρει στο κέντρο της Αθήνας αργά το βράδυ εκτός από την κυρία με το σκυλάκι, αυτή που μένει στο ρετιρέ της Νίκης, και βγαίνει κάθε βράδυ μετά τις «Αγριες Μέλισσες» στη Φιλελλήνων. Αλλά και οι άστεγοι από νωρίς ξαπλώνουν στα στρωσίδια τους. Αυτοί δεν κινούνται. Δεν τους βλέπεις. Απλώς τους προσπερνάς.

Τα παιδιά με τα μηχανάκια είναι παντού. Τι παιδιά; Οι περισσότεροι πέρασαν τα «άντα». «Μα ζήτησε γίγαντες στις 12 τα μεσάνυχτα!» έλεγε κάποιος σε έναν συνάδελφό του ανοίγοντας κουβεντολόι στα φανάρια. Τα «παιδιά» μάς ταΐζουν τα βράδια. Σουβλάκια, πολλά σουβλάκια, αν η παραγγελία πάει προς Νέο Κόσμο. Σούσι και ινδικό, προς το Κουκάκι. Και φιλοδώρημα; Eνα, δύο ευρώ. Αλλά τα πρωινά είναι αλλιώς. Αλλιώτικο και το φιλοδώρημα για τα χίλια δυο καταναλωτικά πάθη που υποκαθιστούν το πάθος μας.

Εκεί που σερφάρεις στο διαδίκτυο να σου μια συμφέρουσα προσφορά από το e-shop: αδιάβροχή ταινία για τον νεροχύτη, τραπεζάκι βοηθητικό για να τρως και να γράφεις στο κρεββάτι, βιβλιοθήκη ρενέ, βιβλιοθήκε ζελέ, μανό αδιάβροχο. Μεγάλη ευκαιρία! Και χωρίς έξοδα μεταφοράς.

Και το πρωί τα παιδιά με τα μηχανάκια θα φορτώσουν τα πακέτα στην μπαγκαζιέρα και κάποια στιγμή θα σου χτυπήσουν την πόρτα. Πόσες παραδόσεις τη μέρα; Μόνο 170! Τόσες χρεώθηκε το απόγευμα της 4ης Ιανουαρίου που η βροχή έκανε ολισθηρά τα δρομάκια με τις νεόκτιστες βιλίτσες στα Γλυκά Νερά. Παραλίγο να πέσει στη Λεονταρίου. Πώς να αντέξει την πίεση; 170 και γρήγορα. Είπε: «Oχι». Eίπε: «Δεν αντέχονται 170 παραδόσεις». Και γύρισε σπίτι του με εφτά ράμματα από τον υπεύθυνο της Γενικής Ταχυδρομικής όπου δουλεύει. Κι όμως τόλμησε. Εκανε καταγγελία και στο σωματείο και στην αστυνομία.

Κι από τότε κάθε φορά που τους συναντώ στα φανάρια αναρωτιέμαι: "Αυτοί θα τολμούσαν;"

via