Σχολείο κρεατομηχανή, κοινωνία ευνουχισμένη

Τάσος Τσακίρογλου

Μέρος των σημερινών μας δεινών οφείλεται αναμφίβολα στο τεχνοκρατικό μένος μιας κοντόφθαλμης ελίτ, η οποία φρόντισε εδώ και αρκετές δεκαετίες να εξορίσει από την εκπαίδευση –μέση και ανώτατη– το πνεύμα του ανθρωπισμού και της ανάγκης για σφαιρικότητα της γνώσης.Φυσικά αυτό μόνο τυχαίο δεν ήταν, αφού η ιδιοτέλεια αυτής της ελίτ ήταν τόσο επωφελής που την οδήγησε σήμερα να ζει σχεδόν έξω από την κοινωνία των απλών ανθρώπων, σε μια φούσκα υπερκατανάλωσης, φαντασιώσεων μεγαλείου και σχεδόν παρανοϊκών οραματισμών για απόκτηση της αθανασίας μέσω τεχνολογικών βελτιώσεων του ανθρώπινου σώματος και παρεμβάσεων στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Οι ιδρυτές της Google, Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν, έχουν γίνει οι τεχνοπροφήτες της ιδεολογίας του «τρανσουμανισμού» (transhumanism), ο οποίος αντιμετωπίζει το ανθρώπινο πλάσμα ως ένα ελαττωματικό ον, το οποίο επιδέχεται τεχνολογικών (και συνειδησιακών) βελτιώσεων, περίπου όπως τα «πειραγμένα» αυτοκίνητα αγώνων. Τελικός στόχος αυτού του μαραθώνιου είναι η κατάκτηση της αθανασίας, με ενδιάμεσο σταθμό κάποιου είδους cyborg, δηλαδή μια σύνθεση υπολογιστή και ανθρώπου, στην οποία (φυσικά) θα κυριαρχεί η μηχανή.

Η παράνοια αυτής της ελίτ συνίσταται στο δόγμα πως εάν κάτι είναι τεχνολογικά εφικτό, τότε πρέπει να υλοποιηθεί ή στη χειρότερη περίπτωση να δρομολογηθεί η επιστημονική έρευνα για την υλοποίησή του. Αυτό βέβαια έχει οδηγήσει σε έναν σχεδόν απόλυτο διαχωρισμό των μέσων από τους σκοπούς, με τα μέσα να καταντούν αυτοσκοπός. Η οικονομία, η έρευνα, η τεχνολογία και η επιστήμη χρησιμοποιούνται σαν πρόσχημα για την κυριαρχία επί της κοινωνικής πλειοψηφίας, η οποία αντιμετωπίζεται από την ελίτ σαν μια αδιαφοροποίητη μάζα χειραγωγίσιμων ηλιθίων. Τα συστημικά ΜΜΕ φροντίζουν σε καθημερινή βάση να ενσταλάζουν δόσεις βλακείας στον πληθυσμό, αποσπώντας συναίνεση και δημιουργώντας συνενοχή.

Τα υπόλοιπα τα έχει αναλάβει εργολαβικά ένα σχολείο βιομηχανικής παραγωγής πνευματικών ευνούχων, οι οποίοι θα υποδύονται τους πολίτες, χωρίς όμως στοιχειώδεις δημοκρατικές ευαισθησίες και γνώσεις που θα τους καθιστούσαν ελεγκτές της εξουσίας. Φυσικά σ’ αυτόν τον ασθενή οργανισμό πάντα θα υπάρχουν τα αντισώματα, δηλαδή δάσκαλοι, καθηγητές, μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές που θα αγωνίζονται για αξιοπρέπεια, γνώση και ελευθερίες και που αποτελούν τη μοναδική ελπίδα για ένα μέλλον με χειραφετημένους και αυτόνομους πολίτες.

Ο εξοβελισμός της κουλτούρας και των ανθρωπιστικών αξιών από την εκπαίδευση και η πριμοδότηση μιας ψυχρής και τεχνοκρατικής γνώσης στερημένης από αξίες και ηθική οδηγεί στην αναπαραγωγή του σημερινού εφιαλτικού μοντέλου που παράγει σωρηδόν «εξειδικευμένους ηλίθιους» προς πάσαν χρήσιν. Οπως δείχνει ο Νούτσο Ορντινε στη «Χρησιμότητα του άχρηστου» (Αγρα), μεγάλο μέρος της προόδου και των ανακαλύψεων στην Ιστορία προήλθε από ανθρώπους «ερασιτέχνες», με έφεση στο απορείν και όχι στο «χρήσιμο».

Τα θραύσματα γνώσης που προσφέρει το σχολείο σήμερα είναι αδύνατο να ανασυντεθούν σε εικόνα από ανθρώπους που ξέρουν τα σχεδόν τα πάντα για το μέρος, αλλά αγνοούν το Ολον, με τις περιπλοκές, τις εσωτερικές συνδέσεις και τις αλληλεξαρτήσεις του.

Στα καθ’ ημάς, τα νομοσχέδια που εμπλέκουν στην ακαδημαϊκή ζωή την αστυνομία ή πριμοδοτούν ανοιχτά τα παραμάγαζα της δήθεν εκπαιδευτικής επιχειρηματικότητας ή –πολύ περισσότερο– στοχεύουν στο να δυσχεράνουν περαιτέρω την πρόσβαση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων στην ανώτατη εκπαίδευση δεν αποδεικνύουν παρά την εμπάθεια και τη μεροληπτικότητα της ελίτ υπέρ των «δικών» της παιδιών.

πηγή