Οι μηχανικοί της εξουσίας

 Άρης Χατζηγεωργίου

Αν δεχθούμε ότι η πανδημία είναι φαινόμενο πρωτόγνωρο για την εποχή μας, αυτό διόλου δεν ισχύει για το πώς η εξουσία επέλεξε να διαχειριστεί την κρίση που προκάλεσε. Βασικό συστατικό της κρίσης αυτής είναι μια καθημερινότητα που ανατρέπεται σε όλες της τις διαστάσεις, απότομα και χωρίς περιθώρια προσαρμογής.

Την ίδια στιγμή, όμως, βλέπουμε να χτίζονται καριέρες, νόμοι να ξεχειλώνουν και χρήμα να παράγεται σε όλες τις αποχρώσεις για τους «φίλους». Και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, η εξουσία θυμάται την ατομική ευθύνη του πολίτη που δεν τηρεί τα μέτρα.

Στην περίπτωση του κορονοϊού, όλα αυτά συμβαίνουν με φόντο τον μαύρο φόβο της αρρώστιας και τις ανθρώπινες απώλειες. Στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης που κυριάρχησε τα προηγούμενα χρόνια, ο ίδιος φόβος και οι απώλειες άργησαν να αναδυθούν στα κύματα της επικαιρότητας. Ομως, τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά ήταν κοινά – ίσως, πιο απλωμένα στον χρόνο.

Πολλοί από όσους έκαναν καριέρες με τα Μνημόνια βρίσκονται ακόμη μπροστά μας καθημερινώς, τα ίδια τα Μνημόνια, οι εφαρμοστικοί νόμοι και τα προαπαιτούμενα παραβίασαν νομικές παραδοχές και θέσφατα, φέρνοντας στα άκρα της γελοιότητας εκείνους που ψήφιζαν τους νόμους χωρίς να τους έχουν διαβάσει καν. Και φυσικά η ατομική ευθύνη κοσμούσε καθημερινώς τις πρόθυμες στήλες που μιλούσαν για αγορά τυρόπιτας χωρίς απόδειξη.

Οποιος έχει διάθεση θα ανακαλύψει την ίδια συνταγή και σε άλλες υποθέσεις που απασχολούν την κοινωνία ακόμη και αν δεν προκαλούν κρίση. Για παράδειγμα, πόσο χρήμα παράγεται στο όνομα της αντιμετώπισης των τροχαίων ατυχημάτων πριν πέσει άνωθεν η βολική εξήγηση πως φταίνε μόνον οι οδηγοί και όχι το σύστημα που τους εκπαίδευσε και οργάνωσε το οδικό δίκτυο. Τα παραδείγματα μπορεί να φτιάξουν έναν κατάλογο χωρίς τέλος. Οι μηχανικοί της εξουσίας καταλήγουν πάντα με την ίδια συνταγή, δυστυχώς. Είτε αλλάζει ο χρόνος είτε όχι...

πηγή