Ο (ΤΣΙΠ)ΡΟΥΛΗΣ, Ο ΜΠΟΥΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΥΛΗΣ ΚΑΙ ΒΟΗΘΑ ΠΑΝΑΓΙΑ…

Από το Anarchy press gr
«Τάισε τον Μπούλη Φαταούλη: Η κοιλίτσα του φουσκώνει, αλλά προσοχή! Αν σκάσει, έχασες!!»

Παιχνίδι κατάλληλο για παιδιά ηλικίας 4 ετών, και ναι, ίσως υπό προϋποθέσεις και για μεγαλύτερα.

Ήταν κάποτε ένας Μπούλης τον αποκαλούσαν που και που και Πάνο Καμμένο, και φώναζε εκείνα τα δίσεκτα παλιά μνημονιακά χρόνια θυμωμένος και φούσκωνε και άλλο τα μαγουλάκια του και έκανε τον καμπόσο και διαλαλούσε ότι δεν θα γίνει «η πολιτική πόρνη ούτε του Σαμαρά ούτε του Τσίπρα».

Τούτος εδώ ο Μπούλης ορκιζόταν ότι «δεν υπάρχει καμία περίπτωση οι Ανεξάρτητοι Έλληνες να κάνουν την πατερίτσα που θα χρησιμοποιηθεί με αντάλλαγμα την καρέκλα για να κάνουν κάποιοι την πλειοψηφία».

Τα λόγια αυτά είχαν κάμει μεγάλη εντύπωση, είχαν συνταράξει τον απλό λαϊκό δεξιό άνθρωπο, που τα μνημόνια τού είχαν έρθει κατακούτελα. Αλλά μέσα στην μαύρη καταχνιά ένα φως τρεμόπαιζε. Η ελπίδα ήταν ζωντανή…

Ο Μπούλης ο Καμμενούλης είχε βγει τότε στα κεραμίδια του αντιμνημονιακού αγώνα, και νιαούριζε εθνικούς παιάνες κατά των σκατόψυχων δανειστών, των γερμανοτσολιάδων και των δοσίλογων που τους υπηρετούν και ζητούσε να έρθει η λαϊκή επανάσταση, να σωθεί ο τόπος και οι παραδόσεις του κατά πως έλεγε. Τα λόγια του Μπούλη του Καμμενούλη ζέσταναν τότε τις καρδιές των δεξιών απελπισμένων ανθρώπων, που διψασμένα γύρευαν μια ελπίδα, και ένιωσαν ότι την βρήκαν στο πρόσωπό του.

Και Ανεξάρτητοι και Έλληνες… Η, τουλάχιστον θεόσταλτη, αυτή ασπίδα για τον ελληνισμό, έμοιαζε τότε σαν μάνα εξ ουρανού.

Άσε που πιο ανεξάρτητος και πιο Έλληνας από τον Μπούλη τον Καμμενούλη πεθαίνεις!!! Η δεξιά εθνικοφροσύνη του Μπούλη του Καμμενούλη, όμως δεν ήταν αρκετή. Την ένιωθε κολοβή και με το δίκιο του βρε παιδί μου∙ βίωνε εν ολίγοις μια εθνική μοναξιά. Και έτσι την συνταίριαξε «απρόσμενα» εύκολα με την αριστερή εθνικοφροσύνη του Τσιπ(ρούλη) του πονηρούλη.

Και αγαπηθήκαν. Και αδελφωθήκαν. Και έγιναν αχώριστοι. Και μέλια και σιρόπια και αγκαλιές. Και έδωσαν όρκους αιώνιας αφοσίωσης. Και είπαν περασμένα ξεχασμένα τα παλιά και όλα εκείνα, που τους «χώριζαν».

Και ήρθαν για το αντιμνημονιακό «καλό» οι εκλογές του Γενάρη του 2015.

Ο Μπούλης ο Καμμενούλης, μάλιστα, έμεινε αξέχαστος για εκείνο το περίφημο τηλεοπτικό προεκλογικό σποτάκι. Να σας το θυμίσουμε.

Ένας μικρούλης μέσα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών παίζει με ένα τρενάκι, όμως σε μια στιγμή χάνει τον έλεγχο και το τραίνο εκτροχιάζεται. Ο μικρός αναζητά βοήθεια και ω (!!!) του θαύματος εμφανίζεται ο Μπούλης ο Καμμενούλης και αναλαμβάνει με περίσσια ευθύνη, αξιοσύνη και λεβεντιά να οδηγήσει το τραινάκι, που έφερε, φυσικά, ελληνική σημαία και να μάθει στο μικρούλη, πότε πρέπει να φρενάρει και πότε να πατάει γκάζι συμβουλεύοντας: «Όταν είσαι οδηγός πρέπει να ελέγχεις πάντα την ταχύτητα. Τώρα τρέχουμε, τώρα φρενάρουμε».

Το παιδάκι, ανακουφισμένο, του απαντάει λέγοντας «Τελικά ήσουνα πάρα πολύ καλός» με τον Πάνο Καμμένο να απαντάει, «Και αναγκαίος». Τότε είναι που εμφανίζεται η μαμά του μικρού φωνάζοντας «Αλέξη, Αλέξη τελείωνε… ξεκόλλα». Και ο Τσιπ(ρούλης) ο πονηρούλης ξεκόλλησε. Αν και απ’ ότι φαίνεται δεν ήταν ποτέ κολλημένος…

Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις, ο Μπούλης ο Φαταούλης ο Καμμενούλης τρύπωσε στην «αντιμνημονιακή κυβέρνηση» του μικρού-αδελφού Αλέξη, του Τσιπ(ρούλη) του πονηρούλη, ως το ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΛΟ, όπως χαρακτηριστικά έγραφε γιγαντιαίο πανό έξω από τα κεντρικά γραφεία των ΑΝΕΛ.

Ναι μεν, λοιπόν, πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση και με τις ευλογίες του κινήματος, αλλά και με τις πλάτες και τα στιβαρά μπράτσα του Μπούλη του Καμμενούλη, υπεύθυνου μηχανοδηγού, για να ελέγχει την «ταχύτητα», για να καθησυχάζει τα δεξιά πλήθη των αντιμνημονιακών, να κλείνει το μάτι στους καραμανλικούς και να ηρεμεί τα στρατεύματα και το παπαδαριό μην τυχόν και νομίσουν ότι έχει έρθει και η επανάσταση του Φιντέλ στο τόπο μας.

Και από τότε μέχρι σήμερα μάς πετάνε παρέα το ένα τραινάκι μετά το άλλο, στο κεφάλι μας. Μάς λένε, όμως, και τις ωραίες αναμνήσεις, που έχουν ο ένας για τον άλλο. Και ξεκαρδίζονται στο γέλιο ο Πάνος ο Καμμενούλης και ο Τσιπ(ρούλης) ο πονηρούλης.

«Σ’ εκείνες τις διακοπές, δεν θα το ξέρει αυτό ο Πάνος ο Καμμένος, αλλά ήταν η πρώτη φορά που τον συνάντησα. […] Τότε ο Πάνος ήταν ένας πολιτευτής της Δεξιάς. Εγώ ήμουνα από τότε, από μικρός, στον χώρο της Αριστεράς. Είχα την αίσθηση ότι είναι ένας μπούλης, ένα παιδί, εν πάση περιπτώσει, αυτό που λέμε μιας πλούσιας οικογένειας και μου ’κανε εξαιρετική εντύπωση το γεγονός ότι ήταν ένας πραγματικά λαϊκός άνθρωπος. Ζεστός, μιλούσε σε όλους, έπιανε κουβέντα σε κάθε τραπέζι και η αποδοχή του κόσμου απέναντι στον Πάνο ήτανε εξαιρετική. Και θέλω σήμερα να του το θυμίσω».

Αχ, Άτιμε μικρέ, Τσιπ(ρούλη) πονηρούλη! Και έτσι με τις πονηριές, ο Μπούλης ο Καμμενούλης, βαπτίστηκε «πραγματικά λαϊκός άνθρωπος» μπας και σωθεί κανένα ψηφαλάκι, ή τέλος πάντων δοθεί σιγά σιγά και μια κομματική γραμμή για να μεταφερθούν ολίγοι ψήφοι στον Μπούλη τον Καμμενούλη την δύσκολη εκείνη ώρα, όποτε και αν έρθει.

Μπορεί, βέβαια, ναι, σκεφτείτε το και αυτό να προετοιμάζονται τα πνεύματα ακόμη και για κοινή κάθοδο. Γιατί; Λίγος σας πέφτει ρε αριστερούληδες. Αχάριστοι. Αϊ, στα τσακίδια χαμένοι. Δεν φτάνει που σταυρώνει τους πιλότους των μαχητικών αεροσκαφών ο Μπούλης ο Τουρκοφάγος, δεν φτάνει που φορά κάθε τρεις και λίγο την στολή του αρχιστράτηγου, δεν φθάνει που αψηφά τις γκρίζες ζώνες του Αιγαίου πετώντας στεφάνια στα Ίμια μέσα από ελικόπτερο. Αχάριστοι, ε αχάριστοι…

Ή μήπως θέλετε να έρθει μια ώρα αρχύτερα ο Κούλης με τα κουλά του για να καλοπεράσετε. Ποιος, ο Κούλης, που θέλει να συνάψει και «συμφωνία αλήθειας»· ακούς εκεί «συμφωνία αλήθειας».

Τώρα που ο Τσιπ(ρούλης) ο πονηρούλης βλέπει οράματα, φωτιές και δράκους να του μεταφέρουν το μήνυμα ότι η «Η Ελλάδα βρίσκεται στο κατώφλι της ανάπτυξης» ότι ο ορίζοντας γέμισε «σημάδια» αλλαγής, και ότι το «θετικό momentum δεν πρέπει να αμφισβητηθεί».

Τώρα που ο Τσιπ(ρούλης) ο πονηρούλης μοιράζει χριστουγεννιάτικο μποναμά και πανηγυρίζει ότι «η οικονομία σήμερα βρίσκεται στο κατώφλι ανάκαμψης και η αλλαγή πορείας είναι ιστορικών διαστάσεων, αν αναλογιστεί κανείς ότι η οικονομία βρέθηκε πολλές φορές στο χείλος του γκρεμού».

Γιατί, μπορεί να θυμήθηκε «ξαφνικά» τον Μπούλη, που γνώρισε μικρός στην Νίσυρο, αλλά που να θυμάται τώρα τι έσυρε στον Σαμαρά τον Μάρτιο του 2014, όταν και εκείνος εν όψει ευρωεκλογών και αυτοδιοικητικών εκλογών μοίραζε ορισμένα ψίχουλα από το «πλεόνασμα».

Έλεγε τότε θυμωμένος ο Τσιπ(ρούλης) ο πονηρούλης: «Το πλεόνασμά τους είναι σεσημασμένο για τους Έλληνες. Σ’ αυτό κρύβονται όλες οι αμαρτίες, όλες οι πληγές, όλη η σήψη, όλη η απάτη της σημερινής πολιτικής. Σ’ αυτό κρύβεται το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων, η καταστροφή νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι λιποθυμίες παιδιών από ασιτία, τα εκατομμύρια των ανέργων, η ζωή εν τάφω στα νοσοκομεία, στα ψυχιατρεία και στα άσυλα ανιάτων, οι παγωμένες νύχτες και οι πεινασμένες μέρες χιλιάδων και χιλιάδων συνταξιούχων».

Για σου ρε ΡΟΥΛΗ ρωποπερπερήθρα…

Α, και πρόσεχε. Τάιζε τον Μπούλη τον Καμμενούλη, μόνο πρόσεξε μην σκάσει σαν το καρπούζι, γιατί ΑΝ ΣΚΑΣΕΙ, ΕΧΑΣΕΣ…

Λ.

Lemmy