Κάτι καλοκαίρια του ’80 ακούνε ακόμη στο μυαλό μου RAINBOW, είναι ερωτευμένα με κορίτσια της πόλης και ονειρεύονται φθινόπωρα.
Πού και πού τα ανακαλώ στη σκέψη με την ίδια πάντα πίκρα. Ότι διήνυσα την πρώτη νιότη μου κάτω από τα κορναρίσματα του Οχτώβρη, την ψιχάλα του Τσέρνομπιλ και την υπαρξιακή μελαγχολία των Ιωαννίνων.
Κι ίσως γι’ αυτό τα κουβαλάω μέσα μου σαν να ’ταν θραύσματα από παλιά χειροβομβίδα.
Άλλες φορές πάλι νιώθω σαν τους αχάριστους γιους που περιμένουν να πεθάνει η μάνα τους για να σκύψουν το κεφάλι και να καθίσουν όλη νύχτα να την κλάψουνε μετανιωμένοι.
Πηγή: artinews
Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)