Καθολικό αίτημα η αύξηση των μισθών για όλους

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη
Άρχισαν πάλι κυβερνώντες και φερέφωνα, οι μεν να πιπιλίζουν και οι δε να αναπαράγουν, τις απειλές με τη μορφή προειδοποιήσεων για μειώσεις των μισθών.
Η συνταγή απλή και δοκιμασμένη σε σημείο που έχει καταντήσει αηδία και επικίνδυνη για πρόκληση εγκεφαλικών δηλητηριάσεων.

Γιατί μείωση μισθών;

Γιατί όχι αύξηση των μισθών όλων των εργαζομένων στα επίπεδα τουλάχιστον ίδια με αυτά των βουλευτών και των δικαστικών;

Ποιος εργαζόμενος θα διαφωνήσει σε κάτι τέτοιο;

Ποιος εργαζόμενος θα θεωρήσει ότι δεν το αξίζει;

Ποιος βουλευτής θα αρνηθεί την ισότητα των οικονομικών απολαβών στην πράξη και θα διστάσει να σηκώσει το χέρι ψηφίζοντας «ναι» σε κάποιο αντίστοιχο νομοσχέδιο;

Ποιος δικαστής θα κρίνει αυτό το νομοσχέδιο άδικο όταν ο ίδιος έχει εισηγηθεί θετικά για αύξηση στις δικές του απολαβές;

Ποιος θα αρνηθεί και γιατί οι μισθοί των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων να είναι στα παραπάνω επίπεδα; Ποιοι έμαθαν γράμματα σε όλους τους υπόλοιπους; Ποιοι βοήθησαν στο να αποκτήσουν γνώσεις και μόρφωση;

Ποιος θα αρνηθεί και γιατί οι οικονομικές απολαβές όλων των υπόλοιπων εργαζόμενων και αγροτών να είναι και αυτές στα παραπάνω επίπεδα; Μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς αυτούς;

Κάποιοι θα πουν:

«Μα αυτό είναι ανέκδοτο», «Δεν γίνονται αυτά», «Που θα βρεθούν τα χρήματα;», «Δεν αντέχει η εθνική οικονομία», «Θα δημιουργηθούν αντιδράσεις;», «Που θα βρεθούν τα χρήματα;».

Εντάξει λοιπόν! Ας τα δούμε ένα-ένα.

Γιατί να θεωρείται ανέκδοτο ο μισθός των 7.000 ευρώ σε όλους και να μην θεωρείται ανέκδοτο, το ποσό αυτό να το παίρνουν ελάχιστοι και οι πολλοί να πρέπει να «ζήσουν» με τρεις κι εξήντα;

Γιατί να μην θεωρείται ανέκδοτο οι μειώσεις των μισθών που σκέφτονται και προετοιμάζουν;

Γιατί να μην θεωρείται ανέκδοτο η στέρηση του δικαιώματος να ζούμε όλοι αξιοπρεπώς;

Τα χρήματα υπάρχουν και τα έχουν οι πλούσιοι. Πλούσιος άλλωστε αυτό σημαίνει. Οι πολύ πλούσιοι έχουν ακόμα περισσότερα. Με τον ιδρώτα, το μόχθο και το αίμα των πολλών δεν τα απέκτησαν;

Ποια είναι αυτή η εθνική οικονομία επιτέλους που δεν αντέχει; Αυτοί που δεν αντέχουν είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων και τα εκατομμύρια των εργαζόμενων.

Δεν είδα ποτέ κανέναν εργοστασιάρχη, βιομήχανο, εφοπλιστή ή τραπεζίτη να πεινάει. Είδατε εσείς; Ελάχιστοι άνθρωποι κατέχουν τον μισό πλούτο της γης. Μπορούν να ζήσουν και με πολύ λιγότερα. Μήπως ήρθε η ώρα να τα επιστρέψουν στους «νόμιμους δικαιούχους» που άλλωστε τα παρήγαγαν;

Εθνική οικονομία είναι η «οικονομία» των εκατομμυρίων εργαζομένων και όχι των ελάχιστων οικονομικών κηφήνων.

Κανένας άνθρωπος δεν έχει μεγαλύτερη αξία από κάποιων άλλον λόγω περισσότερων χρημάτων.

Οι κοινωνίες που μετράνε την αξία των ανθρώπων με το πάχος των πορτοφολιών τους είναι σάπιες και αναπαράγουν ανισότητες.

Καθολικό αίτημα λοιπόν.

Όλοι να έχουν τις ίδιες απολαβές όσο «ψηλά» ή «χαμηλά» κι αν βρίσκονται.

Η πανδημία έδειξε ότι τα γρανάζια της κοινωνίας γυρνάνε με τους «απλούς» και «ασήμαντους», τους «αόρατους» και τους «σιωπηλούς» και όχι με τους «κηφήνες» και τα «φερέφωνα».

via