Από τη Χιροσίμα στη Φουκουσίμα…

Μετά από ένα φυσικό γεγονός, αναμφίβολα σημαντικό και μεγάλο όπως αυτό της σεισμικής δόνησης της τάξης των 9 ρίχτερ, άπαντες ανησύχησαν για την αντίδραση των πυρηνικών σταθμών στην Ιαπωνία. Δυο φυσικές καταστάσεις, που η μια αλληλοεπιδρά στην άλλη, σεισμός και τσουνάμι, λειτούργησαν ασφαλώς καταστροφικά για χιλιάδες ανθρώπους και ζώα αλλά το μέγεθος των μακροχρόνιων συνεπειών, θα είναι πολύ μεγαλύτερο από την τεχνολογική αυθάδεια του «ανθρώπου».
 
Η κατασκευή και λειτουργία πυρηνικών αντιδραστήρων κατά τις τελευταίες δεκαετίες σε πολλά σημεία του πλανήτη καθιστούν την επαγρύπνηση και αντίσταση, μια αναγκαία και απαραίτητη συνθήκη. Και δυστυχώς, και οι γύρω περιοχές (π.χ. Τουρκία) παρουσιάζονται αποφασισμένες για την κατασκευή πυρηνικών σταθμών. Είναι ξεκάθαρο ότι η λειτουργία πυρηνικών σταθμών έχει αντίκτυπο σε περίπτωση ατυχήματος σε όλες τις όμορες χώρες και ορισμένες φορές και σε περιοχές που βρίσκονται αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Το οξύμωρο στη περίπτωση της Ιαπωνίας είναι ότι η χώρα που δέχθηκε πολύνεκρες ατομικές βόμβες, σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι το 1945, είναι εκείνη που χρησιμοποιεί 54 πυρηνικά εργοστάσια στην επικράτεια της. Προφανώς, η μνήμη παραχώρησε τη θέση της στη λήθη και η κάλυψη του ενεργοβόρου τεχνολογικού πολιτισμού έγινε αυτοσκοπός. Μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία, είναι η τρίτη σε μέγεθος χώρα στη παραγωγή πυρηνικής ενέργειας. Μολονότι παρουσιάζεται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης(!) ως μια άρτια και προηγμένη τεχνολογικά χώρα, έχει να επιδείξει αρκετές αστοχίες και σφάλματα ως προς τη λειτουργία των αντιδραστήρων.

Αλλά δεν είναι μόνο οι Χιροσίμα-Ναγκασάκι που ιστορικά αποτυπώνονται ως μια αρνητική θύμηση για την Ιαπωνία, είναι και η περίπτωση του αλιευτικού «Δράκοντας». Την πρώτη Μαρτίου 1954, στη δοκιμή μιας θερμοπυρηνικής βόμβας των ΗΠΑ κοντά στην ατόλη Μπικίνι, στον Ειρηνικό Ωκεανό, με την κωδική ονομασία «Bravo», απελευθερώθηκε 2,5 φορές μεγαλύτερη ισχύς από ό,τι αναμενόταν(!).

Το τεράστιο νέφος που δημιουργήθηκε τύλιξε την ιαπωνική μηχανότρατα, που ψάρευε τόνο μακριά από το σημείο της έκρηξης. Τα μέλη του πληρώματος επέστρεψαν στο λιμάνι, με μαυρισμένο και παραμορφωμένο το δέρμα τους, με έντονα συμπτώματα ραδιενεργούς μόλυνσης και επιπρόσθετα ένα φορτίο ραδιενεργού τόνου που είχαν ψαρέψει. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, ο ασυρματιστής του «Δράκοντα», ο Aikichi Kuboyama πέθανε.

Το συγκεκριμένο συμβάν έχει επιπρόσθετο ενδιαφέρον διότι ο σχεδιασμός της ρίψης είχε γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε ο ιθαγενής πληθυσμός της νήσου Rongelap να δεχθεί όλο το νέφος και όχι το αποτέλεσμα της έκρηξης. Δηλαδή, οι ΗΠΑ πραγματοποίησαν ένα πείραμα σε πραγματικές συνθήκες, ώστε να δουν τις επιδράσεις του νέφους στο πληθυσμό (τις επιδράσεις της έκρηξης τις είχαν δει εννέα χρόνια νωρίτερα σε Χιροσίμα-Ναγκασάκι). Μετά από 72 ώρες και η συγκεκριμένη νήσος εκκενώθηκε και μετά από τρία χρόνια που τα όρια ραδιενέργειας ήταν επιτρεπτά, επέστρεψε ένα μέρος του πληθυσμού. Οι βιομετρικές μετρήσεις έδειξαν ότι τα λευκά αιμοσφαίρια των ιθαγενών είχαν καταστραφεί, ενώ τους θέριζε η φυματίωση και η πολιομυελίτιδα.

Εν τω μεταξύ, τα περιστατικά διαρροής ραδιενέργειας που έχουν γίνει γνωστά τα τελευταία 25 χρόνια, ξεπερνούν τα 800. Δεν χρειάζονται ούτε σεισμοί ούτε τσουνάμι για να εκδηλωθεί ένα ατύχημα. Και στην ανεπτυγμένη τεχνογνωσιακά Ιαπωνία το γνωρίζουν καλά, αφού μόνο τα τελευταία 22 χρόνια έχουν επίσημα καταγραφεί τα παρακάτω ατυχήματα:

Τοκάι Μούρα, Ιαπωνία, Σεπτέμβριος 1999: Όταν τρείς τεχνικοί, παραβιάζοντας τα πρωτόκολλα ασφαλείας, τοποθέτησαν εμπλουτισμένο ουράνιο κατά 19% αντί για 5% και τα 16 κιλά του διαλύματος στον πυρήνα αντί για 2,4, προκλήθηκε ανεξέλεγκτη πυρηνική αντίδραση και διαρροή σημαντικών ποσοτήτων ραδιενέργειας προς τις γύρω περιοχές. Το επίπεδο της ακτινοβολίας περιμετρικά του σταθμού ήταν περίπου 15.000 φορές πάνω από τα φυσιολογικά όρια. Τα χαρακτηριστικά του ατυχήματος ήταν παρόμοια με αυτά του Τσερνόμπιλ: παραβίαση πρωτοκόλλων ασφαλείας και μία σειρά «ανθρωπίνων λαθών». Οι έρευνες, παράλληλα, έδειξαν ότι η εταιρεία παραβίαζε τα πρωτόκολλα ασφαλείας, με σκοπό να αυξήσει την παραγωγή, ενώ δεν υπήρχε πρωτόκολλο εκτάκτου ανάγκης για τέτοιου είδους ατυχήματα, καθώς κανείς δεν το θεωρούσε εφικτό.


Χάρτης κατανομής του ραδιενεργού καισίου-137 στην Ευρώπη μετά την έκρηξη στο Τσέρνομπιλ. Είναι εμφανές ότι το νέφος είχε φτάσει στη Μακεδονία και συγκεκριμένα στη Κοζάνη.

Σίκα, Ιαπωνία, 1999: Κατά τη διάρκεια τακτικού ελέγχου των συστημάτων ασφαλείας, τρεις ράβδοι ελέγχου «έπεσαν» από τον αντιδραστήρα με αποτέλεσμα την έναρξη μίας ανεξέλεγκτης πυρηνικής αντίδρασης. Τα εφεδρικά συστήματα ασφαλείας δεν λειτούργησαν και οι τεχνικοί έπρεπε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα χειροκίνητα. Το ατύχημα κρατήθηκε μυστικό και αναφέρθηκε στην πυρηνική αρχή της χώρας μετά από 8 χρόνια!

Καζιβαζάκι-Καρίβα, Ιαπωνία, 2007: Ένας σεισμός μεγέθους 6,7 της κλίμακας ρίχτερ χτύπησε το μεγαλύτερο πυρηνικό σταθμό του κόσμου, που αποτελείται από 7 μεγάλους αντιδραστήρες, στη δυτική Ιαπωνία. Κανένας από τους αντιδραστήρες δεν είχε σχεδιαστεί για ένα σεισμό τέτοιου μεγέθους, καθώς η περιοχή θεωρούνταν χαμηλής σεισμικής δραστηριότητας. Λόγω των κατεστραμμένων δρόμων από το σεισμό, χρειάστηκαν πολλές ώρες για τους πυροσβέστες να φτάσουν το σταθμό και να θέσουν την κατάσταση υπό έλεγχο, ενώ μία μεγάλη εκκένωση θα ήταν αδύνατη για τον ίδιο λόγο. Η ζημιά στο σταθμό ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα να τεθεί για μεγάλο διάστημα εκτός λειτουργίας, ενώ μέχρι και σήμερα κάποιοι από τους αντιδραστήρες δεν λειτουργούν.

Έτσι, στη μετά Τσέρνομπιλ εποχή, που υποτίθεται, ότι όλα θα αναθεωρούνταν από άποψη ασφάλειας και που οι «επιστήμονες» διαλαλούν την ωφελιμότητα της πυρηνικής ενέργειας, έχουν καταγραφεί διεθνώς τα παρακάτω σοβαρά γεγονότα:

Φόρσμαρκ, Σουηδία, 2006: Μετά από βραχυκύκλωμα, σταμάτησε η λειτουργία ψύξης του αντιδραστήρα, ενώ δε λειτούργησαν και οι εφεδρικές ντιζελογεννήτριες. Πέρασαν περίπου 22 λεπτά πριν κατορθώσει το προσωπικό να επαναφέρει το σύστημα ψύξης. Μετά από ειδικό έλεγχο εντοπίστηκε παρόμοιο ελάττωμα και σε άλλους αντιδραστήρες.

Κοζλοντούι, Βουλγαρία, 2006: Σε αντιδραστήρα πεπιεσμένου ύδατος, οι ράβδοι ελέγχου κόλλησαν με αποτέλεσμα για ένα διάστημα ο αντιδραστήρας να λειτουργεί χωρίς σύστημα παύσης σε περίπτωση ανάγκης. Το περιστατικό γνωστοποιήθηκε επισήμως αρκετούς μήνες αργότερα. Σύμφωνα με τον πρώην επικεφαλής της βουλγαρικής υπηρεσίας πυρηνικής ασφαλείας, ήταν «σα να οδηγούσες ένα τρένο με την ανώτατη ταχύτητα χωρίς να έχεις φρένα».



Ντέβιντ Μπες, ΗΠΑ, 2002: Ανακαλύφθηκε ότι είχε διαβρωθεί το μεταλλικό περίβλημα του δοχείου πιέσεως του αντιδραστήρα, αν και υποτίθεται ότι ο πυρήνας ελεγχόταν τακτικά. Η διάβρωση είχε περάσει απαρατήρητη περίπου για μία δεκαετία! Οι υπεύθυνοι τεχνικοί καταδικάστηκαν για πλαστογράφηση αναφορών επιθεωρήσεων.

Συνεπώς, το ζήτημα της πυρηνικής ενέργειας καταλαμβάνει χώρο σε δυο μεγάλα κεφάλαια ανάλυσης. Το ένα αφορά το περιβάλλον και το δεύτερο το ζήτημα της υγείας.

Σε μια διαρκώς αναπτυσσόμενη, οικονομικά και παραγωγικά Δύση, από άποψη χρήσης ενεργειακών πόρων, η ανάπτυξη εκείνων των μέσων και των μεθόδων που εγγυώνται την συνέχιση του συγκεκριμένου μοντέλου ανάπτυξης και μεγέθυνσης γίνεται μονόδρομος. Δηλαδή, από τη στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα γιγαντώνεται και διεισδύει γεωγραφικά και πληθυσμιακά σε κράτη όπως Κίνα, Ινδία κ.ά., αυτόματα σημαίνει ότι οι ενεργειακές του ανάγκες πολλαπλασιάζονται άρδην. Και ως γνωστόν οι ορυκτοί πόροι είναι και πεπερασμένοι και βλαβεροί. Και επειδή η βλαπτικότητα δεν τους αφορά ιδιαίτερα, το πεπερασμένο προσπαθούν να το λύσουν με άλλες δυνατότητες. Η αποκλειστική χρήση «οικολογικών» και ήπιων μορφών ενέργειας είναι αποτελεσματικές μονάχα σε κοινωνίες που στηρίζονται σε ήπια και μικρή δυνατή χρήση της τεχνολογίας.

Η κυριαρχία της τεχνολογίας στις ζωές μας συνεπάγεται και αντίστοιχη αύξηση της ενέργειας, η τεχνολογο-πληξία απαιτεί ενεργοβόρες συνθήκες. Η Ιαπωνία είναι δεδομένο ότι με αποκλειστική χρήση «οικολογικών» μεθόδων ή αντίστοιχα ορυκτών πόρων, δεν θα μπορούσε να παρουσιάζεται ως τεχνολογικός γίγαντας με τα ταχύτερα τρένα στον κόσμο και λοιπές άλλες τεχνο-ιστορίες. Είναι σαν τη χρήση του κινητού τηλεφώνου, εάν επιθυμούμε η γεωγραφική καλυπτότητα εκπομπής του να είναι στο 100% του ελλαδικού χώρου, που σημαίνει κεραίες παντού, συνεπάγεται την σημαντική άνοδο ανάπτυξης όγκων και νεοπλασιών. Καθετί έχει και το τίμημα του.

Ερχόμαστε, τώρα, στη δεύτερη παράμετρο που αφορά την υγεία. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, συσσωρεύονται στον αέρα, στο έδαφος και στο νερό δηλητηριώδεις ραδιενεργές ουσίες που οφείλονται στις δοκιμές πυρηνικών όπλων και στα ατυχήματα που συνέβησαν στους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Όμως, υπήρξαν παράλληλα και σοβαρές μελέτες για τις συνέπειες της ακτινοβολίας στην ανθρώπινη υγεία, οι οποίες και αποσιωπήθηκαν, κυρίως από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), τον σημαντικότερο θεσμό που αποτελεί διεθνές σημείο αναφοράς γι’ αυτά τα ζητήματα. Τα πρακτικά των διασκέψεων του 1995 και 2001 που αφορούσαν τις επιπτώσεις από το Τσέρνομπιλ δεν έχουν δημοσιευθεί ακόμη.

Αλλά το κακό ξεκινά το 1959 όταν ο ΠΟΥ υπέγραψε συμφωνία με τον Διεθνή Οργανισμό για την Ατομική Ενέργεια (ΙΑΕΑ), που του απαγορεύει να «προχωρήσει σε ένα πρόγραμμα ή σε μια δραστηριότητα» στον τομέα των πυρηνικών χωρίς προηγουμένως να συμβουλευτεί τον ΙΑΕΑ. Σύμφωνα με το καταστατικό του, ο ΙΑΕΑ έχει ως αποστολή «την επιτάχυνση και τη διεύρυνση της συμβολής της ατομικής ενέργειας στην ειρήνη, στην υγεία και στην ευημερία σε ολόκληρο τον κόσμο»(!).

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα λόμπι εταιρειών και κρατών, που συμμετέχουν στο σχεδιασμό και τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε γεωστρατηγικό επίπεδο. Την ίδια στιγμή που κινητοποιούν όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης για την ενδεχόμενη χρήση πυρηνικών σε Ιράν και Β. Κορέα, προβάλουν βέτο σε έρευνες του ΠΟΥ για τις επιπτώσεις της ραδιενέργειας στην υγεία και αδιαφορούν για τη πλημμελή χρήση των πρωτοκόλλων στους υπάρχοντες πυρηνικούς σταθμούς.

 

Επίσης, κατά τον ΙΑΕΑ, η θνησιμότητα και οι ασθένειες που προκάλεσε το ατύχημα του Τσέρνομπιλ είναι: 56 νεκροί και 4.000 καρκίνοι του θυρεοειδούς.

Η σκληρή πραγματικότητα, όμως, όπως αυτή αποτυπώνεται από αρκετές επιδημιολογικές μελέτες που έλαβαν χώρα σε Ουκρανία, Λευκορωσία και Ρωσία αναφέρει τη σημαντική αύξηση όλων των τύπων καρκίνου (οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για χιλιάδες θανάτους), την αύξηση της παιδικής και της βρεφικής θνησιμότητας, των αποβολών, των δυσπλασιών και των γενετικών ανωμαλιών. Ενώ εννέα εκατομμύρια άτομα ζουν σε περιοχές, όπου παρατηρείται ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο ραδιενέργειας και ανήμποροι καταναλώνουν ραδιενεργά τρόφιμα.

Γι’ αυτό το λόγο η Rosalie Bertell (βιοστατιστικός που έχει ασχοληθεί διεξοδικά με τις συνέπειες ραδιενέργειας και ακτινοβολίας) γράφει στη Women’s Press, Τορόντο: Η «επιστήμη», η οποία υπήρξε η πηγή των πληροφοριών που διαθέτουμε, για τα πυρηνικά γενικότερα και για την καταστροφή του Τσέρνομπιλ ειδικότερα, είναι ταυτόχρονα «δικαστής και διάδικος» για ο,τιδήποτε αφορά τις υγειονομικές συνέπειες που προκαλούν οι ίδιες της οι δραστηριότητες. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το σύνολο των πυρηνικών θεσμών –κυβερνητικών, στρατιωτικών, βιομηχανικών, επιστημονικών, ερευνητικών, ρυθμιστικών ή διακυβερνητικών, όπως η Euratom και οι υπηρεσίες του ΟΗΕ– θυμίζει μια «αιμομικτική οικογένεια, κλεισμένη στον εαυτό της».

Εάν όπου Τσέρνομπιλ τοποθετήσουμε την λέξη Φουκουσίμα, περιγράφεται και σήμερα παρόμοια κατάσταση. Όπως επίσης και ότι οι παρακάτω δηλώσεις, του τότε διευθυντή πυρηνικής ασφάλειας του ΙΑΕΑ, Μόρις Ρόσεν, δεν απέχουν καθόλου από τις αντίστοιχες σημερινές: «Ακόμα κι αν κάθε χρόνο συνέβαινε ένα ατύχημα αυτού του τύπου, θα θεωρούσα την πυρηνική ενέργεια ενδιαφέρουσα μορφή ενέργειας» (Απρίλιος 1986). Και: «Η χώρα μας διψά για ενέργεια, είναι απαραίτητη η περαιτέρω παραγωγή ηλεκτρισμού» (Μάρτιος 2011 – Σ. Μπανερτζί, πρόεδρος Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας Ινδίας). Είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με αδίστακτους εντολοδόχους και προωθητές κρατικών σχεδιασμών που χρησιμοποιούν την επιστημονική τους κατάρτιση για την επίτευξη πολιτικών αποφάσεων.

Στις 04/5/08, η Le monde diplomatique (ελληνική έκδοση) σημείωνε σε άρθρο της, με τίτλο Θαμμένα μυστικά στην υπόθεση Τσέρνομπιλ: «Η παρεκτροπή των επιστημόνων και η στενή σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στη βιομηχανία και τους ακαδημαϊκούς θεσμούς θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο των ανησυχιών του ΠΟΥ». Μια «προφητική» σημείωση, αφού, λίγο αργότερα, η Ακαδημία Αθηνών, σε πόρισμα της, θέτει θέμα επανεξέτασης της χρήσης πυρηνικής ενέργειας, με τίτλο «Πυρηνική Ενέργεια και Ενεργειακές Ανάγκες της Ελλάδος» και αναφέρει: «Η έντονη σεισμικότητα της Ελλάδος πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψη σε κάθε προγραμματισμό και σχεδιασμό πυρηνικών εργοστασίων, δεν αποτελεί, όμως, αποτρεπτικό παράγοντα. Υπάρχουν δεκάδες πυρηνικών εργοστασίων σε σαφώς σεισμικές περιοχές (π.χ. στην Καλιφόρνια και Ιαπωνία) χωρίς κανένα σοβαρό πρόβλημα. Προφανώς, η σεισμική θωράκιση αυξάνει το κόστος της κατασκευής» [οι υπογραμμίσεις δικές μας].

Είναι η εποχή που ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς χαρακτήριζε την πυρηνική ενέργεια πράσινη και ένα μπαράζ δημοσιευμάτων λάμβανε χώρα στον τύπο. Η ελληνική κυβέρνηση δεσμευόταν να επενδύσει 20 δις ευρώ στο πλαίσιο της Ενεργειακής Κοινότητας των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και οι ΗΠΑ και Γαλλία ως επίσημοι ντίλερ κατέστρωναν τα σχέδια τους.

Σήμερα, μετά τη Φουκουσίμα, είναι οι ίδιοι ντίλερ που διαβεβαιώνουν ότι θα αναθεωρηθεί το πυρηνικό μέλλον. Ο Ομπάμα δηλώνει ότι: «η πυρηνική ενέργεια αποτελεί ένα τρόπο επίλυσης του προβλήματος της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αφού δεν παράγει εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα». Πράγματι οι εκπομπές διοξειδίου από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες είναι απειροελάχιστες, αλλά εκλύονται άλλες βλαβερές ουσίες, όπως αυτές που οφείλονται στην διαδικασία εξόρυξης ουρανίου, παραγωγής πυρηνικού καυσίμου και στο τεράστιο και ουσιαστικά άλυτο ζήτημα της διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων (βλ. αναλυτικά ΕΔΩ).

Αλλά, πέραν τούτου, από τη στιγμή που η πιθανότητα ατυχημάτων είναι υπαρκτή έστω και μικρή, η χρήση πυρηνικής ενέργειας καθίσταται απαγορευτική λόγω των επιπτώσεων βλαπτικότητας που δημιουργεί. Καταστρέφει όλη τη βιοποικιλότητα, αρρωσταίνοντας τα πάντα και σκορπώντας καρκίνο και διατάραξη της λειτουργίας του θυρεοειδή στους ανθρώπους. Δεν χρειαζόμαστε την πυρηνική ενέργεια γιατί δεν χρειαζόμαστε τον καταναλωτισμό, την αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας και προπαντός τις υπάρχουσες ιεραρχικές δομές. Την έχουν ανάγκη αυτοί που επιθυμούν να συντηρούν και να ανασχεδιάζουν τις υπάρχουσες εξουσιαστικές σχέσεις.

Αφίσα που κυκλοφόρησε με αφορμή το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ(1986) και την διοργάνωση συναυλίας στη παραλία Χαλκίδας με τη συμμετοχή του Ν. Άσιμου

Έτσι, η Κίνα, ως ένας σχετικά νέος δυνατός παίκτης του καπιταλιστικού συστήματος, παρουσιάζει τα περισσότερο μεγαλεπήβολα σχέδια πυρηνικής επέκτασης στον κόσμο, διαβεβαιώνοντας ότι η Φουκουσίμα δεν πρόκειται να αποτρέψει τη δική της πυρηνική προέλαση. Στους ήδη υπάρχοντες 11 αντιδραστήρες θα προστεθούν ακόμη δέκα την ερχόμενη δεκαετία, ενώ η κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος εξακολουθεί να αυξάνεται με 12% ετησίως, μια τεράστια αύξηση για το μέγεθος της χώρας. Η Ινδία, από την άλλη, στοχεύει μέχρι το 2050 να καλύπτει το 25% των ηλεκτρικών αναγκών της, ενώ αρκετά κράτη σε Ασία και Ανατολική Ευρώπη εντάσσουν την πυρηνική ενέργεια στην ατζέντα τόσο της ενεργειακής όσο και της γεωστρατηγικής πολιτικής.

Στον ελλαδικό χώρο, έντονη κινητικότητα παρουσιάστηκε κατά τη δεκαετία του 1970, όταν και είχε επιλεγεί η περιοχή της Καρύστου για την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου. Το 1971, η χούντα υπέγραψε συμφωνία με τη Βρετανία για την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού, προσφέροντας για αντάλλαγμα 40.000 τόνους καπνού! Η συγκεκριμένη κίνηση έπεσε στο κενό, αλλά, μερικά χρόνια αργότερα, η αμερικάνικη εταιρεία ΕΒΑSCΟ πραγματοποιεί μελέτες, προκρίνει την περιοχή και την χαρακτηρίζει α-σεισμική.

Οι κάτοικοι παρατηρούσαν μερικές δεκάδες αλλοδαπούς να κάνουν μετρήσεις στην ύπαιθρο, τα κόμματα να το βουλώνουν ή μάλλον να ανησυχούν για το αν η τεχνογνωσία θα έρθει από τη Δύση ή από την κομμουνιστική Ανατολή και οι κάτοικοι με τη συνδρομή μιας μόνο οικολογικής οργάνωσης (Ένωση για την Ποιότητα Ζωής) αντιστέκονται σθεναρά στη κατασκευή. Πραγματοποιείται πορεία 8.000 ατόμων στη Χαλκίδα, ενώ τα μηχανήματα της εταιρείας φυλάσσονται έξω από το αστυνομικό τμήμα της Καρύστου.

Η εταιρεία έφυγε όταν κάτοικοι με μπιτόνια βενζίνης στα χέρια απείλησαν τα μέλη της εταιρείας πως αν δεν φύγουν εκείνη τη στιγμή θα κάψουν όλα τα μηχανήματα…Τον Απρίλιο του 1986 (26/04) η έκρηξη στον αντιδραστήρα 4 του Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας και οι επιπτώσεις της θα ελεγχθούν από το κρατικό μονοπώλιο της ΕΡΤ. Ήταν παραμονές Πάσχα και οι κυβερνώντες ενδιαφέρονταν πρωτίστως για το πως θα διοχετευθούν τα αρνιά στην αγορά και όχι να αποκαλυφθεί ότι ραδιενεργό νέφος έχει κατέλθει στην περιοχή της Κεντρικής Μακεδονίας. Δεν είναι υπερβολή εάν ισχυριστούμε ότι η μόνη αντικειμενική πληροφόρηση που υπήρχε για το Τσέρνομπιλ κατά τις πρώτες δυο βδομάδες προέρχονταν από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και οικολογικό χώρο. Τα μεγάλα κόμματα ενδιαφέρονταν για την αγορά και το ΚΚΕ να μην τρωθεί στους υπηκόους του, το γόητρο της τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Επίσης, σε πορεία που είχε πραγματοποιηθεί στο κέντρο της Αθήνας από συντρόφους, η αστυνομία επιτίθεται με τα ΜΑΤ και καταφέρνει να τη σπάσει και να προβεί και σε συλλήψεις. Παράλληλα, ακόμη μια χώρα παραπληροφορούσε συνειδητά, για διαφορετικούς όμως λόγους. Η Γαλλία, όπου η ηλεκτρική ενέργεια προέρχεται σε ποσοστό 78% από πυρηνικά εργοστάσια, δεν ήθελε να δοθεί τροφή σε όσους αντιτίθενται στη χρήση πυρηνικής ενέργειας. Και παρ’ ότι το νέφος είχε φθάσει στο γαλλικό εναέριο χώρο στις 29 Απριλίου, ο επικεφαλής της Κεντρικής Υπηρεσίας Προστασίας κατά των Ραδιενεργών Ακτινών, Πιέρ Πελερέν, καθησυχάζει στις 30/04/1986: «Δεν διαπιστώθηκε καμία αύξηση της ραδιενέργειας στην ατμόσφαιρα».

Την Πρωτομαγιά του 1986 όλη η Γαλλία βρίσκεται υπό το ραδιενεργό νέφος, όλες οι πυρηνικές εγκαταστάσεις εντοπίζουν σημαντική ραδιενέργεια και ενημερώνουν σχετικά την υπηρεσία του καθηγητή Πελερέν. Στις 2 Μαΐου, ο τελευταίος, σε ανακοίνωσή του τονίζει ότι «προληπτικοί έλεγχοι του ιωδίου δεν δικαιολογούνται ούτε είναι σκόπιμοι». Στις 6 Μαΐου το γαλλικό υπουργείο Γεωργίας εκδίδει ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία η γαλλική επικράτεια, λόγω της απόστασής της, δεν επηρεάζεται από τις συνέπειες του Τσερνομπίλ. Στις 10 Μαΐου ο Πελερέν παραδέχεται ότι τα επίπεδα ραδιενέργειας ήσαν προβληματικά από τις 30 Απριλίου…

Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι και σήμερα δεν υπάρχουν οι αντίστοιχοι Πελερέν για να κάνουν την ίδια βρώμικη δουλειά;

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας

Καθώς συμπληρώθηκαν 6 χρόνια από το πυρηνικό συμβάν στην Φουκουσίμα, κρίνουμε χρήσιμη την δημοσίευση ενός σχετικού κειμένου από το φύλλο 104 του μηνός Απριλίου 2011 της αναρχικής εφημερίδας ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.

 

https://anarchypress.wordpress.com/2017/03/17/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b7-%cf%87%ce%b9%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%af%ce%bc%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7-%cf%86%ce%bf%cf%85%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%af%ce%bc%ce%b1/

Lemmy