Το βαρύ χέρι της καταστολής

Ένα αμφιλεγόμενο νομοσχέδιο που συζητείται στο γαλλικό κοινοβούλιο προκάλεσε λαϊκή έκρηξη και σοβαρά επεισόδια στους δρόμους του Παρισιού και άλλων μεγάλων πόλεων της Γαλλίας. Με αυτό το νομοσχέδιο ο Μακρόν ανάμεσα σε άλλα θέλει να απαγορεύσει σε δημοσιογράφους και πολίτες να φωτογραφίζουν τα πρόσωπα αστυνομικών κατά τη διάρκεια ταραχών και να ανεβάζουν αυτό το υλικό στο διαδίκτυο. 

Στην Αθήνα ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έσπευσε να αναγγείλει την απαγόρευση των όποιων εκδηλώσεων θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στις 6 Δεκέμβρη, ημέρα της επετείου της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Κοινοί παρονομαστές του νομοθετήματος του Μακρόν και της απαγόρευσης Χρυσοχοΐδη ένας φόβος και ένας απώτερος στόχος. 

Ο φόβος της πανδημίας αδρανοποιεί τα κοινωνικά αντανακλαστικά. Οι άνθρωποι προκειμένου να «σωθούν» καλούνται να παραχωρήσουν κάτι από τα δικαιώματά τους προκειμένου η εξουσία να μπορέσει να τους προστατεύσει είτε από τους «ανεύθυνους» είτε από τους ίδιους τους κακούς εαυτούς τους. 

Ο στόχος, αν και απώτερος, είναι προφανής και μπορεί να συνοψιστεί με τη λαϊκή ρήση: "Τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντ’ - έξι"

Σε ό,τι αφορά τον φιλόπονο Χρυσοχοΐδη, μπορεί να μην έχει ακόμη καταφέρει να βρει τον χρυσαυγίτη Παππά, ωστόσο αυτό δεν τον εμποδίζει να μεθοδεύει το θάψιμο δημοκρατικών δικαιωμάτων. Γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά ότι τέτοια ευκαιρία γενικευμένου φόβου και «δικαιολογημένων» απαγορεύσεων δεν θα ξαναβρεί. Αυτό που επίσης γνωρίζουν οι διαχειριστές της εξουσίας, είτε πρόκειται για ηγέτες πρώην αυτοκρατοριών όπως ο Μακρόν είτε για "επαγγελματίες" της… δημόσιας τάξης όπως ο Χρυσοχοΐδης, είναι ότι "ουδέν μονιμότερον του προσωρινού". 

Η καταστολή σήμερα προβάλλεται ως απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση της κοινωνικής άμυνας από την πανδημία. Αύριο, αυτή η ίδια «άμυνα» θα χρησιμοποιηθεί για τη διαιώνιση μιας κατάστασης σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας. 

Είναι προφανές ότι χωρίς το βαρύ χέρι της καταστολής δύσκολα μπορεί να πειστεί κάποιος να ζει με τρεις κι εξήντα ή να εργάζεται ελαστικά και ευέλικτα μέχρι τα βαθιά του γεράματα περιμένοντας σιωπηλά το τέλος (του).

via