Το θεσμικό πλαίσιο της καταστολής

 
Κώστας Ζαφειρόπουλος

Πώς οι πράξεις βίας σαν την πρόσφατη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο χρησιμοποιούνται επικοινωνιακά για να τροφοδοτήσουν και να νομιμοποιήσουν τον κρατικό αυταρχισμό.Ήταν μαθηματικά βέβαιο πως πράξεις βίας σαν την πρόσφατη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο θα εργαλειοποιούνταν επικοινωνιακά, για να τροφοδοτήσουν και να νομιμοποιήσουν τον κρατικό αυταρχισμό. 

Όπως και έγινε. Ειδικά από μια κυβέρνηση η οποία υλοποιεί από την πρώτη μέρα πολιτικές ενίσχυσης του θεσμικού αυταρχισμού και της κρατικής βίας, όπως αποτυπώνονται στον νόμο απαγόρευσης και περιορισμού των διαδηλώσεων, στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, στο αντεργατικό νομοσχέδιο Βρούτση, αλλά και στις χθεσινές εξαγγελίες για τη δημιουργία αστυνομικού σώματος για τα Πανεπιστήμια και εν γένει για την αυστηροποίηση της ποινικής νομοθεσίας για αδικήματα τα οποία τελούνται σε περιοχές της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Είναι πασιφανές πως στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η σύλληψη όσων προχώρησαν στις συγκεκριμένες ή σε αντίστοιχες έκνομες και προβοκατόρικες ενέργειες, αυτό για την ΕΛ.ΑΣ. θα ήταν μάλλον εύκολο.

Ο βραχυπρόθεσμος στόχος, μετά την κατάργηση του ασύλου, είναι η αστυνόμευση των Πανεπιστημίων και η κάρτα ελέγχου εισόδου σε αυτά. Η υιοθέτηση αυτού του μέτρου ήταν στις προθέσεις της υπουργού Παιδείας όταν νομοθέτησε το καλοκαίρι του 2019 την κατάργηση του ασύλου, αλλά δεν μπόρεσε τότε να το υλοποιήσει. Ομως πλέον, με την ευκαιρία του βίαιου περιστατικού, δόθηκε μια εξαιρετικά βολική αφορμή για την κυβέρνηση, που δεν έχασε χρόνο.

Με αυτόν τον τρόπο άλλαξε την ατζέντα, έστω και προσωρινά, από τη διαχείριση της πανδημίας και της συνεπαγόμενης οικονομικής κρίσης, τα ελληνοτουρκικά και το πτωχευτικό εκτρωματικό νομοσχέδιο. Μεσοπρόθεσμος στόχος δεν είναι άλλος βέβαια από την αυξημένη αστυνόμευση και την καταστολή του φοιτητικού κινήματος, των συνελεύσεων και των φοιτητικών καταλήψεων.

Εξάλλου πριν από έναν χρόνο, μετά την άγρια αστυνομική έφοδο στην ΑΣΟΕΕ, με απόλυτο κυνισμό ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Μάκης Βορίδης επιχείρησε τη δική του ανάγνωση για τις εικόνες ντροπής, υποστηρίζοντας πως το «ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας».

Δεν είναι όμως η μόνη βάναυση προσπάθεια περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών σε θεσμικό επίπεδο όσα διαδραματίζονται στους πανεπιστημιακούς χώρους. Στο εργατικό νομοσχέδιο Βρούτση γίνεται πλέον ποινικά κολάσιμο κατά τη διάρκεια μιας απεργίας να εμποδίσει ένας απεργός -περιφρουρώντας την απεργία- κάποιον εργαζόμενο (απεργοσπάστη) που προσέρχεται οικειοθελώς στην εργασία του. Στα νέα μέτρα συνοψίζεται ολόκληρο το πλέγμα της καταστολής: το 50% + 1 για κήρυξη απεργίας, οι τηλε-«ψηφοφορίες», το μητρώο-φακέλωμα των σωματείων. Προστίθενται και νέα κατασταλτικά μέτρα, όπως η «αποζημίωση» του εργοδότη σε περίπτωση που η απεργία κριθεί «παράνομη και καταχρηστική».

Το νέο ν/σ του υπουργείου Εργασίας επαναφέρει το λοκ άουτ από την πίσω πόρτα και οχυρώνει την απεργοσπασία, απειλώντας τους συνδικαλιστές και το ήδη αποδεκατισμένο συνδικαλιστικό κίνημα εφόσον εντοπιστεί ότι σε περίοδο απεργίας εμποδίζεται η προσέλευση απεργοσπαστών στη δουλειά ακόμη και με... ψυχολογικούς όρους! Στο σχέδιο νόμου αναφέρεται ότι «απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας. Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Οσοι μετέχουν σε κατάληψη ή βιαιοπραγούν, τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη».

Στο ίδιο κλίμα τρομοκράτησης όσων τολμούν να διαφωνούν και να αγωνίζονται κινείται και ο νόμος 4703/2020 για τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις, που ψηφίστηκε τον περσινό Ιούλιο. Με τον συγκεκριμένο νόμο καθιερώνεται υποχρέωση έγκαιρης γνωστοποίησης της διαδήλωσης στην αρμόδια αστυνομική αρχή από τον οργανωτή της, ενώ προβλέπονται πολλές προϋποθέσεις απαγόρευσης των διαδηλώσεων, όπως αν απειλείται η δημόσια ασφάλεια αλλά και αν... διαταράσσεται η κοινωνικοοικονομική ζωή.

πηγή