Περί Τρέλας: Μεγάλοι Λογοτέχνες που υπέφεραν από ψυχικές ασθένειες. 3)

Περί τρέλας του Leo Tolstoy

Ο Leo Tolstoy (1828-1910) υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς της ρωσικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το 1870, μεσήλικας πια, ο Tolstoy άρχισε να δείχνει έντονα συμπτώματα κατάθλιψης. Έως τότε, η ψυχική του υγεία δεν είχε δείξει να διαταράσσεται, μα όταν η ασθένεια τον «χτύπησε», το πλήγμα ήταν βαρύ. Την κατάπτωσή του περιγράφει ο ίδιος στο μη λογοτεχνικό έργο του, "A Confession".

Την εποχή που ο Tolstoy βυθίστηκε στην κατάθλιψη, είχε ήδη συγγράψει τα δύο μεγάλα του επιτεύγματα, «Πόλεμος και Ειρήνη» και «Άννα Καρένινα». Αποτελεί το τέλειο παράδειγμα ενός ανθρώπου που τα έχει όλα, από τη μεγάλη του οικογένεια μέχρι τα πλούτη και την αναγνώριση ως λογοτέχνη, μα ο οποίος δεν κατάφερε να ξεφύγει από την κατάθλιψη. Υπήρξαν περίοδοι στη ζωή του, κατά τις οποίες ήθελε να δώσει όλα του τα υπάρχοντα και να εγκαταλείψει ολοκληρωτικά τη συγγραφή. «Η τέχνη δεν είναι μόνο άχρηστη, μα και επικίνδυνη», είχε δηλώσει.

Η προσωπικότητά του υπέστη μια σειρά αλλαγών, κατά τις οποίες αμφισβητούσε τα πάντα στη ζωή του. Σε ένα ακραίο σημείο, ο Tolstoy θεωρούσε τον εαυτό του αποτυχημένο, λόγω του ότι δεν είχε το θάρρος να αυτοκτονήσει. Η σκέψη της αυτοκτονίας τον βασάνιζε για πολύ καιρό. Εν τέλει, ο συγγραφέας στράφηκε στον Θεό, ξεπέρασε την υπαρξιακή του δυσφορία και άφησε πίσω του τη σκέψη της αυτοκτονίας, για να ζήσει μέχρι τα 82 του χρόνια.

Περί τρέλας της Emily Dickinson



Η Αμερικανίδα ερημίτισσα ποιήτρια, Emily Dickinson, γεννήθηκε στη Μασαχουσέτη το 1830, όπου και πέθανε το 1886, σε ηλικία 55 χρονών. Από νεαρή ηλικία είχε δώσει στους γονείς της σημάδια των ανησυχιών της. Η βαθιά και διαρκής της φοβία για τον θάνατο των αγαπημένων της τη βασάνιζε και, τελικά, ο θάνατος της ξαδέρφης της την τραυμάτισε ανεπανόρθωτα. Η έντονη μελαγχολία της, ανάγκασε τους γονείς της να τη στείλουν σε συγγενείς τους στη Βοστόνη.

Η οικογένεια της Dickinson ήταν ιδιαίτερα επιφανής και στενά συνδεδεμένη με τον κοινωνικό της περίγυρο. Η ίδια, ωστόσο, έδωσε από νωρίς ενδείξεις για την τάση της να απομονώνεται. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της το πέρασε ως ερημίτισσα. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, ενώ οι πιο πολλές από τις φιλίες της διατηρήθηκαν δια αλληλογραφίας. Στα γράμματά της προς τους φίλους της, συχνά αναφερόταν στο θέμα του θανάτου και της αθανασίας. Το θέμα αυτό, εξάλλου, κυριαρχούσε και στα ποιήματά της.

Όσοι τη γνώριζαν, τη θεωρούσαν εκκεντρική, ενώ σήμερα είναι ξεκάθαρο πως τα συμπτώματά της είναι αυτά της αγοραφοβίας. Καθώς μεγάλωνε, η Dickinson ανέπτυξε μια προτίμηση για τα λευκά ρούχα και έγινε γνωστό πως δίσταζε να καλωσορίζει τους καλεσμένους της οικογένειάς της. Αργότερα, μάλιστα, προτιμούσε να μένει κλεισμένη στο υπνοδωμάτιό της, ενώ προς το τέλος του 1860 έγραφε γράμματα στους επισκέπτες της, ζητώντας τους να απομακρυνθούν από το πατρικό της.

Επιπλέον, είναι πιθανό να υπέφερε από διπολικότητα, όπως δείχνουν πολλά από τα ποιήματά της. Χαρακτηριστικό ποίημα που περιγράφει με τρομακτική ακρίβεια τη μανιοκατάθλιψη είναι το The first Day’s Night had come.[12] Το ποίημα κλείνει με τον στίχο «Could it be Madness, this?» (Θα μπορούσε να είναι Τρέλα, αυτό;) δείχνοντας έτσι πως και η ίδια αμφισβητούσε την καθαρότητα του μυαλού της.

Αυτές της οι διαταραχές την οδήγησαν το 1860 στην πιο εύφορη ποιητικά περίοδο της ζωής της.

Συνεχίζεται..