Μαντζίκος Κωνσταντίνος: Μοναξιά

 

Τσαλακωμένη σαν χαρτί η ψυχή μου...
Βαρύς σαν την αλυσίδα ο πόνος στη καρδιά μου...
Άγρια βασανισμένο το σώμα μου...
Γκρεμισμένη σαν το γκρεμισμένο σπίτι από σεισμό είναι όλη η Ύπαρξη μου...

Δάκρυα κυλούν απ' τα μάτια μου...
Ξέσπασμα ψυχής δίχως λόγια...
Τρέφομαι μονάχα απ' την ίδια τη μοναξιά μου
και φοβάμαι την σκιά μου.

Σέρνω το σώμα εδώ κι εκεί σαν το χώμα...
Το σώμα μου σε πλήρες κώμα...
Προσμένω το φιλί της ζωής απ' τον μόνο άνθρωπο που αγάπησα.
Μα απ' όλα τούτα εγώ καταστράφηκα.

Κάνω με το μυαλό μου στροφές,
στροφές ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο.
Προσπαθώ να βάλω λίγο νόημα, λίγη ζωή μες σ' όλες τούτες τις καταστροφές
και η Μοίρα  για όλα τούτα μου ζητά τον λόγο.
Απάντηση δεν παίρνει,
βλέπει το ανέκφραστο πρόσωπο μου, το κουρασμένο σώμα μου και στις ερωτήσεις επιμένει.

Χρόνια γέμιζα άσκοπα το βάζο της Ύπαρξης μου...
Έβλεπα τη ζωή με μάτια ερμητικά κλειστά...
Σαν σε όνειρο ζωντανό...
Σαν να πέθαινα για να ζήσω απ' την αρχή ξανά...
Όπως ο φοίνικας που αναγεννιέται απ' τις στάχτες του...

Αυτή ήταν η ζωή μου...
Μια διαρκής πάλη ανάμεσα στο Σκοτάδι και στο Φως...
Ανάμεσα στη Ζωή και στο Θάνατο...
Ανάμεσα στο Μαύρο και το Άσπρο...
Στο απόλυτο Κενό...!